10 Δεκεμβρίου, 2006

Nothing compares to you...



Οι καλαμιώνες της Μικρής Πρέσπας είναι το καλύτερο περιβάλλον για το τραγούδι που με συνοδεύει τον τελευταίο καιρό.Τό Nothing compares to you της Sinead O'Connor στην εκτέλεση του Jimmy Scott απο το soundtrack της ταινίας του Αλμοδοβάρ Viva la tristeza. Αν μπορέσω θα ανεβάσω link για να ακουστεί αυτή η συγκεκριμένη εκτέλεση γιατί η πρωτότυπη, παρά ότι είναι της δημιουργού, απέχει από το αίσθημα και την λιτότητα της εκτέλεσης που προτείνω. Σήμερα θα αρκεστώ στους στίχους που ούτως ή άλλως και απο μόνοι τους είναι συγκλονιστικοί.









It's been seven hours and fifteen days
since you took your love away.
I go out every night and sleep all day
since you took your love away.
Since you've been gone I can do whatever I want,
I can see whomever I choose.
I can eat my dinner in a fancy restaurant,
but nothing, can take away these blues.

Nothing compares…
nothing compares to you.

It's been so lonely without you here
like a bird without a song.
Nothing can stop these lonely tears.
Tell me baby where did I go wrong?
I could put my arms round every girl I see
but they'd only remind me of you.
I went to the doctor, guess what he told me,
he said: “you never going to have some fun
no matter what you do”.

Nothing compares…
nothing compares to you.

All the flowers that you planted
in the backyard,
all died when you went away.
I know that living with you, baby,
was sometimes hard
but I'm willing to give it another try.

Nothing compares…
nothing compares to you.
Nothing compares…
nothing compares to you.

Nothing compares...
nothing compares to you.

08 Δεκεμβρίου, 2006

Κάτω απο την ίσαλο ουρανού και γής.






Πάλι φεύγει.


Με σιγουριά.


Με αποφασιστικότητα.


Το κενό είναι από δώ μεριά, στα απόνερα της βάρκας και πίσω απο τους καλαμιώνες που αδιαφορούν.


05 Δεκεμβρίου, 2006

Πανσέληνος με διαχειριστή.

Μόλις γύρισα απο την Αθήνα βρήκα στην είσοδο την διαχειριστρία να ετοιμάζεται να αναρτήσει την κατάσταση κοινοχρήστων και στο μπαλκόνι μου ΑΥΤΗΝ την πανσέληνο! Αδιαφορώ για την διαχειρίστρια και καρφώνομαι με την μηχανή στην πανσέληνο.

Καλό σου βράδυ.

01 Δεκεμβρίου, 2006


Η έκθεση Em-body τελείωσε για τη Βέροια. Χθές το μεσημέρι έγινε η αποκαθήλωση που καθυστέρησε ούτως ή άλλως. Άν όλα πάνε καλά θα την ξαναστήσω στη Θεσσαλονίκη. Απολογισμός; Σε ότι αφορά εμένα: Όλα έγιναν στην ώρα τους και όπως έπρεπε. Η φωτογράφιση κράτησε μιάμιση ώρα. Κύλησε ομαλά και όπως την είχα σχεδιάσει. Η "επεξεργασία" των φωτογραφιών κράτησε μερικούς μήνες. Και δεν είχε να κάνει με τεχνικά ζητήματα αλλά κυρίως με αισθητικά. Η απόφαση να εκτεθεί ένα μέρος απο την σειρά αυτήν ελήφθει σε μερικά λεπτά. Τότε ήταν που εμφανίστηκαν τα ποιήματα του Θανάση Γεωργιάδη και χρειάστηκα την συνεργασία του Στέλιου Ψευτογκά για τα graphics. Οι στιγμές που έζησα βλέποντας τις φωτογραφίες στον τοίχο ήταν ζωντανές και με κράτησαν ξύπνιο τους τελευταίους μήνες. Είναι ένας δρόμος!
Σε ότι αφορά τους άλλους: Έκπληξη, συγκίνηση, προβληματισμός, επικοινωνία, αναγνώριση.
Ελπίζω σε συνέχεια.

27 Νοεμβρίου, 2006

Φεύγει!



Χειμώνας!

Περίκλειστος, με χαμηλές αναπνοές, με βλέμμα αργό. Τα χέρια στις τσέπες, άπραγα.

Οι πελεκάνοι θρέφουν τα μικρά τους.

Ο ψαράς πάει κι έρχεται, ιπτάμενος πάνω από κοπάδια γριβαδιών.

Να φύγω! Να φύγω!

Φεύγει...

21 Νοεμβρίου, 2006

Το μπαλκόνι μου, η πατρίδα και τα χρέη.

Εγώ ήθελα αλλά... ο blogger beta είχε άλλη γνώμη! Κάτι γίνεται με την παρουσία του avatar που εγκατέστησα και ο blogger beta μου κάνει τη χάρη όποτε θέλει να μου επιτρέπει την είσοδο στο dashboard. Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα άν κάποιος είχε το ίδιο πρόβλημα και το έλυσε να μου μεταφέρει την εμπειρία του.

Την φωτογραφία την τράβηξα την προηγούμενη εβδομάδα απο το μπαλκόνι μου. Έτσι η συλλογή μου με φωτογραφίες απο το μπαλκόνι (σε διάφορες στιγμές: πρωΐ, ηλιοβασίλεμα, νύχτα) πλησιάζουν τις 150. Τις χαίρομαι! Ίσως κάποια στιγμή να αποτελέσουν τη βάση για μια καινούργια έκθεση. Παρεπιπτόντως: η έκθεσή μου Em-body έληξε τυπικά αλλά στην ουσία συνεχίζεται χάρις στην καλή καρδιά των αδελφών Τσιάρα που την φιλοξενούν στο McOza (το μπαράκι τους).

Ένα θέμα που με έκανε να θυμώσω τις τελευταίες μέρες είναι μιά συνέντευξη ή άρθρο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, του Μίκη Θεοδωράκη. Διαμαρτύρεται, λέει, γιατί δεν του χρηματοδότησαν 17 συναυλίες για το φετεινό καλοκαίρι και ότι αυτό είναι κάτι που... "η πατρίδα του το χρωστάει" !!!
Ξέρω αρκετά καλά ότι ο Θεοδωράκης (με manager την κόρη του) είναι ο πιό ακριβοπληρωμένος έλληνας συνθέτης και ότι του παραχωρείται όποια αίθουσα ζητήσει και όποιος χώρος του γυαλίσει. Επιπλέον δε, έχουν εκτελεστεί όλα του σχεδόν τα έργα και μένουν ίσως κάποια του πρωτόλεια. Αναρωτιέμαι: πόσοι έλληνες συνθέτες εν ζωή έχουν δεί το σύνολο σχεδόν του έργου τους να εκτελείται και μάλιστα να εκτελείται πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως. Εδώ δεν έχει εκτελεστεί καλά-καλά το σύνολο του έργου του Νίκου Σκαλκώτα! (Εγώ προσωπικά τον θεωρώ πολύ πιό σημαντικό συνθέτη απο τον Θεοδωράκη). Ή μήπως άραγε είναι λίγα τα χρήματα που εισέπραξε ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση; Ήδη άρχισαν να βλέπουν το φώς της δημοσιότητας ποσά που είναι κάτι παραπάνω απο μεγάλα! Αλλά το χειρότερο απο όλα είναι αυτή η επίκληση της πατρίδας και του "χρέους" της απέναντί του. Αυτό το γεγονός μου έφερε στο νού μια πραγματική ιστορία που συνέβη στο στενό μου περιβάλλον: Στην περιοχή της Καστοριάς ζεί στις αρχές του 20ου αιώνα (επι οθωμανικής αυτοκρατορίας) ένα δάσκαλος ελληνικών. Είναι γηγενής, έχει μάθει γράμματα και τέλειωσε ελληνικό σχολαρχείο. Ζεί απο την αγροτική του δραστηριότητα, μαθαίνει γράμματα στα παιδιά της περιοχής και ταυτόχρονα συμμετέχει ενεργά στον μακεδονικό αγώνα. Μετά την απελεύθερωση το ελληνικό κράτος τον διορίζει κανονικά δάσκαλο και τον βάζει στην μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Ο άνθρωπος αυτός ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΤΟΥ. Η άποψή του ήταν ότι η πατρίδα τα έχει άναγκη αυτά τα λεφτά!
Δεν αντέχω να μην κάνω την σύγκριση ανάμεσα στις δύο απόψεις για πατρίδα και χρέη.

(Το όνομα του δασκάλου δεν θα το δημοσιοποιήσω. Δεν ταιριάζει στη μνήμη του).

02 Νοεμβρίου, 2006


Καλημέρα!


Μακρά απουσία απο το blog, το γνωρίζω. Παρεμβλήθηκαν γεγονότα εξωτερικά και εσωτερικά που με βγάλαν απο τους ρυθμούς μου. Επανέρχομαι σιγά-σιγά.

Οι τοπικές εκλογές ήταν ένα απο τα γεγονότα που κυριάρχησαν στις δραστηριότητές μου τον τελευταίο καιρό. Τελείωσαν όμως και αρχίζει η περίοδος (η δύσκολη) που πρέπει οι εκλεγέντες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Θα δούμε.

Προς το παρόν γεμίζουμε με εικόνες φθινοπώρου.
(Η φωτογραφία είναι απο τον Άγιο Γερμανό στις Πρέσπες. Τραβήχτηκε στις 29 Οκτωβρίου, ημέρα των γενεθλίων μου!)

04 Οκτωβρίου, 2006

Αγαπητέ Δημήτρη,
Στην τελευταία μας συνάντηση συζητήσαμε, με αφορμή τις επικείμενες τοπικές εκλογές, την κατεύθυνση που θα έπρεπε να ακολουθήσει η πόλη μας. Θα ήθελα να επισημάνω ότι υπάρχουν δύο προβλήματα όταν συζητάμε τέτοιων διαστάσεων θέματα.
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι καλούμαστε να περιγράψουμε ένα όνειρό μας με όρους πρακτικούς. Και εξηγούμαι: πώς να μιλήσεις για την πόλη που ονειρεύεσαι χωρίς να μιλήσεις για πολεοδομία, για οικονομία, για διοίκηση, για κοινωνική οργάνωση, για εκπαίδευση, για δημόσια υγεία; Αν δεν προσεγγίσουμε την έννοια της «πόλης» μέσα από όλες αυτές τις παραμέτρους (και άλλες που δεν αναφέρθηκαν) τότε το όνειρο παύει να είναι όνειρο και παραμένει το πολύ-πολύ μια ευχή. Παρ’όλα αυτά όμως δεν είναι δυνατόν να μιλήσεις για τις παραμέτρους που προανέφερα αν δεν περιέχονται όλα αυτά σε ένα όνειρο. Αυτό είναι το πρόβλημα: Η ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα ενός ονείρου και στην οραματική διάσταση της πραγματικότητας. Όμως είναι φανερό ότι ο προβληματισμός αυτός αποτελεί στοιχείο και ευθύνη των πολιτικών που καλούνται να διοικήσουν πόλη. Δηλαδή οι άρχοντές μας καλούνται να έχουν και όραμα και την δυνατότητα να το διαχειριστούν πρακτικά. Αυτό βέβαια είναι μια κουβέντα χιλιοειπωμένη και ταλαιπωρημένη αλλά δεν παύει να είναι αληθινή. Και το γεγονός ότι δεν συμβαίνει πάντα οι δήμαρχοι και οι σύμβουλοι να ακολουθούν ένα όνειρο για την πόλη αλλά περιορίζονται είτε σε ένα προσωπικό «όνειρο» είτε σε μια «πρακτική» διαχείριση δεν αναιρεί την σοβαρότητα της διαπίστωσης ότι χρειαζόμαστε και το όραμα-όνειρο και την δυνατότητα υλοποίησής του.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η εποχή μας έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με το όνειρο, την ουτοπία, το όραμα χωρίς δυστυχώς να τα αντικαταστήσει με κάτι άλλο. Και δεν μιλώ με όρους φιλολογικούς αλλά αποκλειστικά με όρους ψυχικούς. Δεν τολμούμε ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο, να ονειρευτούμε. Αυτολογοκρινόμαστε αφαιρώντας από την καθημερινότητά μας κάθε στοιχείο που παραπέμπει σε οραματικές καταστάσεις, αποσυνδέοντας την πραγματικότητά μας από την πηγή που την αρδεύει: το όνειρο. Στη θέση του βάζουμε την εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης. Υποκατάστατο και μάλιστα δωρεάν. Και βέβαια δεν τολμούμε, όταν υπάρχει όνειρο, να το διατυπώσουμε δημόσια γιατί η ατμόσφαιρα γύρω μας είναι αρκούντως χλευαστική και θα διαλύσει στη γέννησή της κάθε προσπάθεια παρόμοιας έκφρασης.
Τα δύο αυτά προβλήματα παρατέθηκαν για να υπογραμμίσουν την αξία και την αναγκαιότητα του ονείρου όταν σκεφτόμαστε για τα δημόσια πράγματα. Σε ότι με αφορά προσωπικά δεν παραιτούμαι από το όνειρο και η ενασχόλησή μου με την πολιτική έχει ακριβώς αυτήν την στόχευση: να μπει το ψυχικό αίσθημα στην πολιτική.

01 Οκτωβρίου, 2006

Em-body

Έρχομαι,
Με τον απήγανο σείοντας την αυλαία του βορρά, με το βορρά
αποκλείοντας τ'αηδόνια.

[Σύμπαντα νοητά και κόσμοι ανέφικτοι πρώτη σιωπή του αιωνίου
μες στην ποιότητα πλέω σημείο γεωμετρικό ο γυμνός.]

Φύλλο της δάφνης φύλλο της ζωής που σύρει έλκοντας και το κλαδί
της λεύκας, η ευτυχία στιγμή, μια πόρτα στο φώς νοείται.

06 Σεπτεμβρίου, 2006

Καλό Χειμώνα!

Καλημέρα!
Σε αντίθεση με την χθεσινή μέρα (που έκλεισε ένα τριήμερο με πυρετούς, ιδρώματα, πονοκεφάλους κλπ) αποβραδίς φάνηκε ότι αλλάζουν τα πράγματα. Δύο τηλεφωνήματα και μία βραδυνή συνάντηση με συγγενή που πρωτογνώρισα (!) διόρθωσαν τα πράγματα και λειτούργησαν θεραπευτικά. Αίσθηση ότι ξεκολάω απο τον πάτο του πηγαδιού. Καλό χειμώνα!

18 Αυγούστου, 2006



Μερικές φωτογραφίες, μία ισορροπημένη διάθεση, μαύρισμα του φορτηγατζή (απο τα πολλά χιλιόμετρα που κάναμε φέτος) και το καλοκαίρι τελείωσε ως χρόνος "διακοπών". Συνεχίζει ως θερμοκρασία. Επιστροφή στα προβλήματα, στην δουλειά και στην πολιτική. Εκλογές εν όψει. γρήγορα θα αρχίσουμε να μιλάμε για την πόλη και την φυσιογνωμία της (την παρούσα και την ποθητή). Πρός το παρόν καλημέρα.

23 Ιουλίου, 2006


Ο τόπος και το φώς. Γίνεται ανάλαφρη η ψυχή, τα αισθήματα, οι σκέψεις. Κι άς προσπαθούν οι άνθρωποι με την ματαιοδοξία τους να ορθώσουν ντουβάρια για να κατακτήσουν τον τόπο και να φράξουν το φώς. το μόνο που καταφέρνουν είναι να υπογραμμίζουν τη μικρότητά τους.
Καλοί φίλοι, εξαιρετικό φαγητό, καλό κρασί και η μέρα γέμισε. Συμπληρώσαμε τα απλόχερα δώρα του τόπου και του φωτός με τα καλά λόγια.
Ακόμη και οι στενοχώριες σαν να γλυκάνανε, νάγιναν πιό μελαγχολικές και λιγώτερο οδυνηρές.
Ευγνωμοσύνη για όλα.

11 Ιουλίου, 2006

Παιχνίδια με τον χρόνο.















Βρήκα μια ξεχασμένη φωτογραφία και "διαβάζω" σ'αυτήν, συμπυκνωμένα, όλα όσα εδώ και καιρό με κάνουν να κοιτώ με απορία γύρω μου.
Ο χρόνος είναι εκεί. Πάντα!
Επικρεμάμενος, ακίνητος.
Το κορίτσι είναι που κινείται!
Πρός τα πού; Μέσα στον φωτεινό κύκλο!
Εγκλωβισμένη;
Έτσι φαίνεται. Ή μάλλον αυτό βλέπει. Δεν μπορεί να δεί έξω απο τον κύκλο που ορίζει το φώς της. Δεν μπορεί να δεί όπως βλέπω εγώ κι εσύ που είμαστε απ'έξω. Τον κόσμο της τον ορίζει ο φωτεινός κύκλος και το ρολόϊ. Τόσο απλά! Παρά το γεγονός ότι αυτός που κινείται είναι το κορίτσι και κανένας άλλος, φαίνεται σαν το ρολόϊ και ο κύκλος να ορίζουν τα πλαίσια και τους κανόνες του παιχνιδιού. Όμως η κίνηση, το "θέλω", η ζωή, δεν ανήκουν ούτε στο ρολόϊ, ούτε στον κύκλο (που θα μπορούσε να ήταν γραμμή απο κιμωλία). Ανήκουν αποκλειστικά στο κορίτσι που παίζοντας ανακαλύπτει την αλήθεια και αφήνει το ρολόϊ στην ακινησία του και τον φωτεινό κύκλο σαν ένα φάντασμα που το διαπερνάει όποτε θέλει. Είναι βέβαιη πιά ότι ο κόσμος της επεκτείνεται πιό πέρα, τουλάχιστον έως εκεί που βρίσκομαι εγώ, στημένος για να την απο-θανατίσω.



Αχαλινωτόπουλος-ΥΑΚΙΝΘΟΣ
(Sunborn - Dream)

... -Αν θες να μάθεις που θα πας
και να σωθείς γυρεύεις,
παιδί να γίνεις, μάτια μου,
στο μύθο να πιστεύεις.
Posted by Picasa

04 Ιουλίου, 2006

Ο Ταχυδρόμος.


Είναι η φωτογραφία που ετοιμάστηκε για το προηγούμενο post αλλά δεν μας επέτρεψε το ανέβασμά της ένα τεχνικό πρόβλημα. Ειδοποιεί για την απώλεια και ταυτόχρονα νεύει την πρόσκληση.

Παρόν το κενό, παρόν και το δοχείο του.

Στο θέμα του Άλεξ θα επανέλθουμε σύντομα. Ήδη η συζήτηση στη Βέροια άρχισε και φαίνονται οι πρώτες "διατάξεις" απόψεων. Είναι ευκαιρία, δεν θα πάψουμε να το λέμε, να λειτουργήσει το δράμα ώς την κάθαρση.

Για τον ταχυδρόμο.
Είναι μερικές μέρες τώρα που έχω την εντύπωση πως κινείται δίπλα και πίσω μου ένας ταχυδρόμος. Με το καπέλλο, την τεράστια δερμάτινη τσάντα του και το χέρι του απλωμένο να περιμένει να παραλάβει το γράμμα που δεν έχω γράψει ακόμη.
Δεν έχω παραλήπτη.
Αλλά αυτός εκεί! Περιμένει.
Ο ταχυδρόμος. Αναρωτιέμαι άν έχει μετοχή στα δρώμενα. Αν έχει, τότε του χρωστάω ένα γράμμα. Άν δεν έχει, τότε μένω με το ερώτημα.
Είναι ακόμη εδώ! Posted by Picasa

25 Ιουνίου, 2006

Η Βέροια του Άλεξ

Η εξαφάνιση του Άλεξ σημάδεψε με τραγικό τρόπο την πόλη. Σαν να άδειασε το σπίτι μας. Σαν να έμεινε άδειο το τραπέζι να χάσκει στον κόσμο. Αλλά το άδειο σπίτι και το κενό τραπέζι είναι ταυτόχρονα ανοιχτές προσκλήσεις. Περιμένουν. Η πόλη μας φάνηκε για μια στιγμή να κονιορτοποιείται από το βάρος της απώλειας και από την ένταση της δημοσιότητας. Είχαμε όμως την τύχη να ζεί ανάμεσά μας η μητέρα του Άλεξ, η Νατέλα. Με την στάση, τό ήθος και την αξιοπρέπειά της μας δείχνει το δρόμο. "Μιλήστε!!!", λέει... Και αυτό το "μιλήστε" σημαίνει: κοινωνείστε την έκπληξη, τον πόνο, τον φόβο, την ελπίδα και την προσδοκία. Αυτήν την φορά η πόλη πρέπει να αδράξει την ευκαιρία. Να μιλήσουμε. Να μιλήσουμε γι αυτά που συμβαίνουν στα σπίτια μας, στα σχολεία, στον δρόμο. Να μιλήσουμε για την δημοσιότητα, για την ευθύνη, για την κοινωνικότητα σε αντίθεση με την ομαδικότητα. Να βάλουμε με θάρρος το χέρι στις πληγές. Δικές μας είναι. Και όλα αυτά όχι γιατί είμαστε μια πόλη "ειδικών" συνθηκών αλλά γιατί σε μάς έλαχε η ευκαιρία να ανοίξουμε μια συζήτηση που αφορά όλη την ελληνική κοινωνία.

30 Μαΐου, 2006

Αντίδωρο


Τα πράγματα γύρω μας μεταμορφώνονται ή φωτίζονται παρακολουθώντας τις μέσα μας εξελίξεις. Δεν υπάρχει "αντικειμενικός" κόσμος. Να μην πώ ότι δεν υπάρχει κόσμος άν δεν υπάρχω. Γιατί, πώς γίνεται ξαφνικά το βράδυ να βγαίνω απο το σπίτι, να με παίρνει η μυρωδιά από το αγιόκλημα της αυλής, να νιώθω προνομιούχος και ευτυχισμένος που μου συμβαίνει αυτό, και σήμερα το πρωί, ύστερα απο ένα SMS, το ίδιο αγιόκλημα να μου φαίνεται ένα συνοθύλευμα απο φύλλα και κλαδιά; "Αντικειμενικά" το αγιόκλημα παραμένει το ίδιο (άντε νάκανε τα τσίσα του ο αδέσποτος σκύλος της γειτονιάς) αλλά για μένα σήμερα είναι αυτό που λέω: μια ενόχληση. Όμως αυτό το αγιόκλημα που μου χάρισε αυτή τη στιγμή ευφορίας, χωρίς να μου ζητήσει ούτε κάν την αναγνώριση, του χρωστάω ευγνωμοσύνη. Για να ξαναδώ λοιπόν τον κόσμο φωτισμένο στρώνω τραπέζι με αντί-δωρα. Ένα απο αυτά το παραθέτω σ αυτό το πόστ. Είναι μια φωτογραφία, απο τις 340 που τράβηξα στην παράσταση της Σοφίας. Μία σειρά απο αυτές θα τις εκθέσω το Σεπτέμβριο (σαν αντίδωρο).
Φαίνεται πως για ν'αλλάξει το μέσα μας, άρα και ο κόσμος, χρειάζεται να δώσουμε. Ότι έχουμε. Τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αδυναμίες, τις δυνατότητες και τις πληγές μας.

25 Μαΐου, 2006


Καλημέρα!!!
(Ζωή της ζωής μου)

23 Μαΐου, 2006


Καλημέρα,
Πέρασαν αρκετές μέρες απο το τελευταίο post. Συνέβησαν αρκετά γεγονότα. Καί μέσα μου και γύρω μου. Αυτή τη στιγμή είμαι φορτωμένος απο τις εικόνες του Αγίου Όρους απο όπου γύρισα χθές το απόγευμα. Πάλι η ίδια αίσθηση. Η ίδια όπως όλα αυτά τα είκοσι και... χρόνια που το επισκέπτομαι: η θαλπωρή και ο "φωτισμός" στις ακολουθίες. Το τοπίο, η αρχιτεκτονική, τα έργα τέχνης, οι θησαυροί δεν μ'αφήνουν αδιάφορο αλλά αυτό που νοσταλγώ όταν φεύγω απο κει είναι οι νυκτερινές ακολουθίες. Νιώθω ότι υπάρχω! Οτι βρίσκομαι, εγώ, ολόκληρος, παρών σε τόπο και χρόνο και ταυτόχρονα πέρα απο τόπο και χρόνο. Και φωτίζεται η ζωή μου σε όλες της τις γωνιές. Δεν μπορώ να κρυφτώ.
Και η επαναφορά στόν "κόσμο" έγινε χθές με δραματικό τρόπο. Με ένα τηλεφώνημα έσβησαν οι οσμές του θυμιάματος, οι εικόνες φωτός και ο ήχος ανθρώπινων βημάτων στο δάσος. Με ένα τηλεφώνημα! Έκανα πάλι το ίδιο λάθος. Ξέχασα πόσο ευαίσθητα είναι όλα αυτά στην παραμικρή ταραγμένη συμπεριφορά που φέρνει βία. Δεν έχω καμμία δικαιολογία. Κι ας ήταν το τηλεφώνημα στον άνθρωπο που παραδίδω τα πάντα.
Και βρίσκομαι σήμερα με ένα σύννεφο στα μάτια και την ψυχή να αντιμετωπίζω τον κόσμο. Δύσκολη μέρα.
Γράψτε μου. Βοηθάει κι εμένα κι εσάς.

11 Μαΐου, 2006

Διαμάντι ! ! !

.
.
.
Δύ’ μέραν, τρεί’ μέραν

Τη νυφ' έμπα' νε θεέ μ’ ενε.

Στολίζνα τεν, σκεπάζνα τεν

κι ατ’εγγύ στεφάνον ενε.

Στείλε στον άδην είδησιν,

τον κυρ’ να τς παραγγέλ’ ενε.

Κι ο κυρ’ σα τς πέρεν είδησιν
και λαλέσεν τον χαρ’ νε.
.
.
.

10 Μαΐου, 2006

Χάϊ κου

.
.
.
Δεν χαίρομαι πια
τις ομορφιές του κόσμου
που σε θυμίζουν.
.
.
.

09 Μαΐου, 2006

"Η αυτοβιογραφία του φωτός"



Μόλις τέλειωσα το βιβλίο του Γιώργου Γραμμα-τικάκη "Η αυτοβιο-γραφία του φωτός".
Ανάμικτα συναι-σθήματα. Δέος μπροστά στα μεγέθη (είτε του σύμπαντος, είτε του μικρόκοσμου), δέος μπροστά στα άγνωστα μεγέθη, δέος μπροστά στην κατανόηση της ιλιγγιώδους μικρότητάς μου αλλά και αίσθηση ότι πληρώ το πάν, νυν και αεί.
Δεν είναι το βιβλίο. Είναι κάτι παραπάνω. Μοιάζει με την μυστηριώδη γυναίκα που περιφέρεται με αινιγματικό χαμόγελο σε όλες τις σελίδες. Είναι σαν εκείνη τη ματιά που ξεκινάει την σχέση και τη ματιά που την τελειώνει.
Και πάλι ο χρόνος.
Δύο αποκαλύψεις που καταγράφονται στον επίλογο του βιβλίου:
Στο δωμάτιο που βρισκόμαστε κυκλοφορούν φωτόνια που έρχονται απο την πρώτη στιγμή της δημιουργίας. Από τη στιγμή που ακούστηκε το "Γεννηθήτω το φώς".
Τα φωτόνια είναι εκτός χρόνου. Δεν υπακούουν στη διάσταση του χρόνου.


Στο δικό μου χθεσινό παιχνίδι με το φώς προσπάθησα να αποτυπώσω την αίσθηση που πήρα απο την χορευτική παράσταση της Σοφίας Αντωνιάδου. Γοητευτική παράσταση. Και ακόμη γοητευτικότερη γινόταν απο τις αδυναμίες της.
Πολύ φώς.
Μπράβο στη Σοφία και στα κορίτσια της.

03 Μαΐου, 2006

ΣΥΝ(+)είδηση

Συγκλονιστικό το έμμετρο πρωτοσέλιδο της ΣΥΝ(+)είδησης του Γιάννη Αγγέλογλου. http://www.synidisi.gr
Γράφτηκε με αφορμή την βιοτεχνική παραγωγή βραβεύσεων που εγκαινίασε ο Δήμαρχος Σκουμπόπουλος και ειδικώτερα την βράβευση ανθρώπων του κύρους του καθηγητή κ.Τσολάκη. Φαίνεται άλλη μια φορά καθαρά ότι η αντίληψη που έχει επικρατήσει για την πολιτική είναι πως πρόκειται (η πολιτική) για επικοινωνιακή τεχνική με σκοπό να αποκοιμηθούν οι ενοχλητικά παρούσες μάζες. Και το παράδοξο είναι ότι αυτή η αντίληψη καλλιεργείται και ασκείται απο ανθρώπους που κατ'εξοχήν προβάλουν τον εαυτό τους σαν "λαϊκά παιδιά". Βέβαια γι αυτούς ο λαός είναι ένα εξαθλιωμένο, άβουλο, κουτοπόνηρο, εύκολα καθοδηγούμενο και επιρρεπές σε φθηνή εξαγορά σύνολο συμπολιτών μας. Η βιοτεχνία λοιπόν των βραβεύσεων που στήθηκε αντανακλά ακριβώς την κουτοπονηριά αυτών που την εμπνεύσθηκαν απαξιώνοντας την διαδικασία μιας βράβευσης και μετατρέποντάς την σε χλευασμό. Αλλά βέβαια το σημαντικό δεν είναι αυτό το γεγονός που στο κάτω-κάτω ήταν και αναμενόμενο. Είναι συγκλονιστική η αποκάλυψη ότι γι αυτήν την κατάντια είμαστε συμμέτοχοι όλοι. Άλλος λίγο και άλλος πολύ.

"...Οι βάρβαροι δεν 'φθάσαν σήμερα, μα απο καιρό!
Δεν είναι επείσακτοι, δεν είναι ξένοι,
τους αναδείξαμε εμείς. Είναι απο 'δω..."

Και ακόμη περισσότερο: είναι μέσα στον καθένα μας. Εμείς είμαστε οι βάρβαροι! Κι ας μην υποκρινόμαστε πως τάχα κοιτάμε τον ορίζοντα, πέρα μακριά, με το χέρι σκιάδι στο μέτωπο, μπάς και τους διακρίνουμε νάρχονται.
Ελάχιστη πράξη αντίστασης στην επιδρομή των βαρβάρων να κατεβάσουμε το χέρι απο το μέτωπο και να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Όποιος μπορεί και όποιος έχει το κουράγιο. Αφήστε τις λογικές και τους λογαριασμούς. Η ζωή είναι μικρή, πολύ μικρή. Το τώρα και το τέλος είναι απέραντα!
Φίλε Γιάννη σε ασπάζομαι.

01 Μαΐου, 2006


Πρωτομαγιά κι ακόμη ο ήλιος δεν βγήκε!
Φαίνεται να περιμένει στην κορυφή του βουνού, ανεξάρτητος απο το μενεξεδί σκοτάδι της νύχτας που απλώνεται χαμηλότερα στις πλαγιές του βουνού και στον κάμπο. Ο άλλος τρόπος είναι να πορευτούμε προς αυτόν αντί να τον περιμένουμε να ξεμυτίσει. Είναι ανήφορος βέβαια μέχρι την κορυφή αλλά η ανταμοιβή μεγάλη για τον κάματο της ανηφορικής πορείας.
Και πάλι οι λέξεις δεν φτάνουν.
Το φώς.
Μόνο το φώς μπορεί να περιγράφει με ακρίβεια χειρουργική το ορατό και το αόρατο. Όσο το φώς το επιτρέπουμε να κυκλοφορεί μέσα μας τόσο πιό καθαρά γίνονται τα πράγματα, τα αισθήματα και οι πολιτικές τους.
Σου φιλώ το χέρι.

25 Απριλίου, 2006

Χάϊ κου

.
.
.
Γιατί μιλάει
ο άνεμος στα φύλλα;
Αναρωτιέσαι!
.
.
.

18 Απριλίου, 2006

Το καραβάκι.


Το καραβάκι: "ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ..."
Τώρα κατάλαβα τί ήταν εκείνο το αίσθημα που με έκανε να χοροπηδήσω όταν είδα το καραβάκι στην άκρη της δεντροστοιχίας έξω απο το νεκροταφείο της Καισαριανής: μου μιλούσε για την αναχώρηση. Και το αγόρασα.
Τότε δεν ήξερα ακόμη ποιανού αναχώρηση. Και χαιρόμουν γιατί νόμιζα ήταν η δική μου. Θέλησα να του δώσω το όνομά σου. Και "κάποιος" σου υπαγόρευσε να μου θυμήσεις το "ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ" από κείνο το πανέμορφο κωνσταντινοπολίτικο τραγούδι. Και είπα "ναι! αυτό είναι" αλλά δεν αξιώθηκα να το γράψω στην κουπαστή του. Έπρεπε να έρθει η ώρα της αναχώρησής σου για να καταλάβω. Το καραβάκι μου έδειχνε τη δική σου αναχώρηση! Και σε μένα έμεινε το όνομά και το αίσθημα: Χάνομαι για σένα.

14 Απριλίου, 2006

Τα κάστρα πέφτουν απο μέσα...

Η μικρή μας κοινωνία βιώνει τα τελευταία χρόνια μια αργή και ύπουλη αφαίμαξη στο ανθρώπινο δυναμικό της. Μειώθηκε δραματικά ο πληθυσμός της στις ηλικίες μεταξύ 18 και 25 ετών. Οι βασικές αιτίες δύο: σπουδές και εξεύρεση επαγγελματικής αποκατάστασης. Και οι δύο αιτίες σοβαρότατες και χωρίς την δυνατότητα αναίρεσής τους. Οι νέοι πρέπει να σπουδάσουν, πρέπει να αναζητήσουν την καλύτερη, γι αυτούς και για τις δυνατότητές τους, ευκαιρία για επαγγελματική και οικονομική ανέλιξη.

Έτσι στην πόλη παραμένουν είτε αυτοί που δεν επιλέγουν ή δεν μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές μετά το λύκειο, είτε αυτοί που έχουν εξασφαλισμένη από τους γονείς τους την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Και οι δύο αυτές περιπτώσεις συμπληρώνονται από αυτούς που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τις σπουδές τους για την κατάληψη μιας θέσης στο δημόσιο τομέα. Σε κάθε όμως περίπτωση τα μυαλά, οι δημιουργικοί άνθρωποι που διακατέχονται από ανησυχία για το καινούργιο και την ορμή να χτίσουν το νέο, δεν βρίσκουν χώρο και εγκαταλείπουν την πόλη. Στην δε μετοικεσία συμβάλουν και οι περισσότεροι γονείς όταν διακρίνουν ότι το παιδί τους έχει τις δυνατότητες να διευρύνει τους οικονομικούς ή επιστημονικούς ή καλλιτεχνικούς του ορίζοντες. Και κανείς δεν μπορεί να τους ψέξει. Το αντίθετο. Όσοι γονείς κατευθύνουν τους γόνους τους σε άλλη γη δείχνουν γενναιότητα και φορτώνονται το συναισθηματικό κόστος της «απώλειας».

Από την άλλη μεριά η πόλη μας στερείται το πιο ζωντανό και δημιουργικό κομμάτι της, τους ανθρώπους που με την ορμή και την δημιουργικότητά τους θα αμφισβητήσουν και θα επανακαθορίσουν τα όρια αυτής της κοινωνίας. Και η αποστέρηση αυτή έχει αργές μεν αλλά καταστροφικές συνέπειες. Στο επίπεδο το ψυχοκοινωνιολογικό: η πόλη είναι μία πόλη «γερασμένη». Όχι ίσως τόσο από άποψη ηλικίας όσο από άποψη συμπεριφοράς. Ακόμη και οι νέοι που παραμένουν σ’αυτήν συμπεριφέρονται σαν να δίνουν αναφορά κάπου. Δηλαδή σαν γέροντες. Με κωδικοποιημένες συμπεριφορές χωρίς ευδιάκριτη αναγνωρισιμότητα της προσωπικής θέλησης. Στο ντύσιμο, στον τρόπο διασκέδασης, στον τρόπο που οργανώνουν τις σχέσεις τους. Λείπει η φρεσκάδα της νεανικής ορμής που μέσα από λάθη, ρίξεις και συγκρούσεις διαμορφώνει το καινούργιο. Αυτά συντελούνται αλλού και μας έρχονται συνήθως ως κακέκτυπα. Στο οικονομικό επίπεδο η αφαίμαξη αυτού του δυναμικού κατεβάζει την ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών και την δυνατότητα να δούμε καινούργιες επιχειρηματικές προτάσεις στην πόλη μας πέρα από τις συνηθισμένες και κληροδοτημένες από τους παλαιότερους.

Αναστροφή σ’αυτήν την κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει. Είναι από τα μεγάλα προβλήματα που οι πολιτικοί αποφεύγουν σαν τον διάολο το λιβάνι. Η απάντηση απαιτεί μακροπρόθεσμες κινήσεις που δεν «βγάζουν είδηση». Αλλά και οι συμπολίτες μας φαίνεται να κινούνται τελείως μοιρολατρικά.

Παραμένει ωστόσο ως πρόβλημα. Πρόβλημα Πολιτικό, με π κεφαλαίο. Αν το διακρίνουμε, αν το έχουμε στο νου μας, μπορούμε ακόμη και μεσοπρόθεσμα να το αντιμετωπίσουμε. Είτε άμεσα είτε έμμεσα. Προς το παρόν όμως ας αρκεσθούμε στην προσπάθεια να αναγνωρίσουμε και να περιγράψουμε το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις. Για τις πιθανές λύσεις του θα επανέλθουμε.

12 Απριλίου, 2006

Συζήτηση-Διαβούλευση.

Το ζήτημα της "κυκλοφορίας των αυτοκινήτων" μέσα στην πόλη πρέπει να μετατραπεί σε ζήτημα "κυκλοφορίας των ανθρώπων". Η ανατοποθέτηση αυτή ανοίγει μια άλλη προοπτική στην συζήτηση για το κυκλοφοριακό. Γίνεται έτσι πυρήνας του προβληματισμού ο άνθρωπος ως οντότητα και ως πολίτης και όχι τα τεχνικά του μέσα. Πρίν όμως απο όλα αυτά προέχει η συζήτηση, η διαβούλευση (επι το νεωτερικότερον). Δεν ξέρουμε να συζητάμε, να βουλευόμαστε, να βάζουμε δηλαδή κάτω το πρόβλημα και ακόμη και αν έχουμε διαμετρικά αντίθετες απόψεις να τις εκθέτουμε με πλήρη ευθύνη προσδοκώντας ότι θα καταλήξουμε σε μία πρακτική που θα ή θα λύσει το πρόβλημα ή θα το βάλει σε μία διαδικασία επίλυσης. Η έννοια της συζήτησης εν προκειμένω περιλαμβάνει όλες της τις μορφές: προφορικές, γραπτές, πειραματικές κλπ. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως ένα πρόβλημα, όπως το κυκλοφοριακό, ή όπως των διατηρητέων συνοικιών, ή όπως της διαχείρισης των μνημείων μπορεί να αναχθεί σε συζήτηση-διαβούλευση και στην συνέχεια συναίνεση. Ποιοί συμμετέχουν; Πώς ορίζεται το πλαίσιο μιας συζήτησης; Πόσο χρόνο κρατάει; Είναι μια εμπειρία που πρέπει να κατακτηθεί απο τους συμπολίτες.

24 Μαρτίου, 2006

Χάϊ κου

Μεγάλος βράχος.
Τραγουδήσεις ή κλάψεις
ο ίδιος είναι.

22 Μαρτίου, 2006

Πώς να φωτίσει η άνοιξη;


Η άνοιξη που άρχισε χθές.
Αστυπάλαια.
Φώς.
Το χρειαζόμαστε μετά απο τόσες μέρες μούχλας και μιζέριας.
Και τα προβλήματα σαν να φωτίζονται αλλιώς. Θα μου πείς: "Σιγά μην αντιμετωπίσουμε το κυκλοφοριακό με ανοιξιάτικο φώς". Έχεις δίκιο. Δεν είναι δυνατόν ένα πρόβλημα που η ρίζες του ακουμπούν στα θεμέλια του πολιτισμού μας, που έχει να κάνει με την ψυχική κατάσταση του καθενός μας, που μόνο τεχνικό δεν είναι, να αντιμετωπιστεί με την εικόνα της γυναίκας που λικνίζεται μπροστά στην πικροδάφνη! Αλλά και πάλι αν δεν φωτίσουμε αυτά τα προβλήματα με φώς της άνοιξης, θα παραμένουν σκοτεινοί παραστάτες της καθημερινότητάς μας αναγορεύντας τη μιζέρια σε στάση ζωής. Τέτοιος φωτισμός, παραδείγματος χάριν, ήταν η χθεσινή συζήτηση για την κυκλοφορία στα ιστορικά κέντρα των πόλεων (ή κάπως έτσι) με τον συγκοινωνιολόγο Θάνο Βλαστό. Τα αυτοκίνητα δεν είναι το πρόβλημα. Ίσως και κακώς να χρησιμοποιούμε τον όρο "πρόβλημα". Το αυτοκίνητο είναι η διαφυγή από τον εγκλεισμό του ανθρώπου στις μεσαιωνικές πόλεις και κοινωνίες. Η εκτίναξη στους ορίζοντες που μέχρι τότε ήταν περιορισμένοι από τον τρόπο του "κοινωνείν" και την πολεοδομία του. Και η παντοδυναμία του οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι ακόμη και σήμερα ξεπερνάει τα μέτρα ενός μέσου μεταφοράς και μεταβάλεται στο όχημα της προσωπικής-ατομικής ΜΟΥ ελευθερίας από την "πυκνή" πόλη, τις "πυκνές" σχέσεις κλπ.
Πώς να φωτίσει η άνοιξη το "πρόβλημα";
(Ενδιαφέρον θέμα. Θα επανέλθω γρήγορα).

20 Μαρτίου, 2006

Σκέψεις... αυτοδιοίκησης.

Απόσπασμα απο ομιλία μου

..."Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τον όρο «αίσθημα». Τον χρησιμοποιώ γιατί είμαι πεισμένος ότι αν από σήμερα δεν αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό την διάσταση ανάμεσα στην καθημερινότητα και τα μακροοικονομικά ή αφηρημένα πολιτικά μεγέθη θα ζήσουμε το Βατερλώ όχι μόνο της δικής μας αλλά σύνολης της πολιτικής. Αν δεν προσεγγίσουμε τον πολίτη όχι για να του δείξουμε τον δρόμο αλλά για να συνεργαστούμε μαζί του αναγορεύοντάς τον σε κύριο παράγοντα του πολιτικού παιχνιδιού. Τι άλλο είναι όμως καθημερινότητα από την επιθυμία του καθενός μας για ποιότητα ζωής, όπως και αν την εννοεί ο καθένας; Τι άλλο είναι η καθημερινότητα από αισθήματα; Τα αισθήματα του κάθε πολίτη για καταξίωση, για επιτυχία, τα αισθήματα αποκλεισμού λόγω ανεργίας; Πώς θα ήταν δυνατόν να μιλήσουμε για σχεδιασμούς, για πλάνα, για δομές και υπερδομές, για αφηρημένες εν πολλοίς έννοιες και να έχουμε την απαίτηση όχι μόνον να μας καταλάβει αλλά και να μας ακολουθήσει ο συμπολίτης μας, αν δεν μιλήσουμε στο ψυχικό του αίσθημα, εκεί δηλαδή από όπου αντλεί νόημα για τα πράγματα και τον καθημερινό του βίο;
Η καθημερινότητα είναι ο χώρος όπου εμείς οι προερχόμενοι από τον αριστερό χώρο ηττηθήκαμε. Ηττηθήκαμε γιατί στην αγωνία μας να πάμε τον κόσμο ένα βήμα πιο μπροστά αντιμετωπίσαμε, με αυταρέσκεια πολλές φορές, την κοινωνία μόνον σαν σύνολο από συστήματα, σαν δομές που η διαχείρισή τους και μόνο ήταν αρκετή για να φέρει τον παράδεισο στη γη. Αρνηθήκαμε να δούμε τον πολίτη σαν μία ατομική προσωπικότητα, αυτόνομο, με δικές του επιθυμίες και αισθήματα που δεν καθορίζονται πια αποκλειστικά και μόνο από «τάξεις», από οικογένειες, από οποιαδήποτε τύπου ομάδα. Και ενώ καταφέραμε να εκσυγχρονίσουμε τις υποδομές και να διαχειριστούμε μακροοικονομικά μεγέθη τεραστίων διαστάσεων, χάσαμε την ψήφο των πολιτών γιατί ξεχάσαμε την ατομική του επιθυμία. (Για να μη γίνει καμία παρεξήγηση. Ο συντηρητικός χώρος ούτε καν αντιλήφθηκε την μεταβολή που ανέδειξε την καθημερινότητα σε βαρύνοντα πολιτικό συντελεστή. Χρησιμοποίησε την βοώσα ανάγκη για να την μετατρέψει στο χυδαιότερο σύνθημα: «ό,τι θέλει ο λαός». Με μόνο και αποκλειστικό στόχο την εξουσία)"...

16 Μαρτίου, 2006

Χυδαιότητα "αρχόντων"...

Η χυδαιότητα είναι κυρίαρχη στον λόγο που διατυπώνει δημόσια και επίσημα ο δήμαρχος. Και δεν θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς με ένα ατομικό χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου αν αυτό το χαρακτηριστικό δεν εκπορευόταν απο έναν "επικεφαλής" και (το χειρότερο) δεν εύρισκε αποδοχή στον πληθυσμό της Βέροιας (σε μεγάλο κομμάτι). Τι έχουμε πάθει; Γιατί φαίνεται ότι κυριαρχεί στον καθένα μας, όχι πιά ένα εσωτερικό αίτημα δικαιοσύνης ή αρετής αλλά μία αγωνιώδης προσπάθεια προβολής και επιβολής ενός εγώ; Και μάλιστα ενός εγώ που τις περισσότερες φορές είναι κενό απο δημιουργικό περιεχόμενο αλλά γεμάτο απο ψυχικές αγκυλώσεις και στρεβλώσεις. Και φαίνεται ότι αυτό το σύνολο, αυτών των εγώ εκλέγει δήμαρχο και δημοτικούς συμβούλους που έρχονται να κουμαντάρουν την ζωή μου είτε με πράξεις είτε (το πιό επικίνδυνο) με παραλείψεις.

10 Μαρτίου, 2006

Αλλιώτικο ξημέρωμα... Γυναίκες στο τιμόνι.

Το ξημέρωμα στην πόλη Esna της Αιγύπτου, πάνω στον Νείλο, με τα μπαλόνια να ξεπερνούν τις κορυφογραμμές και να μην φτάνουν τα σμήνη των πουλιών που ξεκινούν τη μέρα τους. Να η απάντηση στο άσχημο ξύπνημα τις προάλλες.
Θέμα: Στις συγκοινωνιολογικές μελέτες που θα γίνουν στη Βέροια, θα πρέπει να συμπεριληφθεί και το ερώτημα: Η συμπεριφορά των οδηγών διαφέρει άν ο οδηγός είναι άντρας απο την οδηγό γυναίκα; Το ξέρω ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι κουτό να εξετάζουμε συμεριφορές ομαδοποιώντας πληθυσμούς αλλά στην περίπτωση αυτή νομίζω ότι ισχύει ο διαχωρισμός κι αυτό για δύο λόγους: Ο πρώτος έχει να κάνει με την ικανότητα προσανατολισμού της γυναίκας στο χώρο. Φαίνεται ότι για ιστορικοκοινωνικούς λόγους που στη συνέχεια έφτασαν σε επίπεδο DNA, η γυναίκα δεν ανέπτυξε την ικανότητα προσανατολισμού στο χώρο σε αντίθεση με τον άντρα που λόγω της κυνηγετικής του δραστηριότητας απέκτησε αυτήν την ικανότητα. Αυτό σήμερα κάνει τη γυναίκα να συμπεριφέρεται στην οδήγηση αλλιώτικα απο τον άντρα. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με μία υπόγεια επιθετικότητα της γυναίκας την ώρα που οδηγεί η οποία εκδηλώνεται π.χ. με το γεγονός ότι δεν παραχωρεί ποτέ προτεραιότητα είτε σε οχήματα είτε σε πεζούς, ή άν τυχόν έχει αυξημένες οδηγικές ικανότητες (ή νομίζει πως τις έχει) οδηγεί ιδιαίτερα επικίνδυνα. Μέ όλη μου την αγάπη στις γυναίκες: αφού μοιραζόμαστε τον δρόμο άς συμφωνήσουμε και στους όρους που θα κινούμαστε σ'αυτόν (ξέρετε εκείνους τους άγραφους που δεν περιλαμβάνονται στον ΚΟΚ). Posted by Picasa

07 Μαρτίου, 2006

Η μέρα αρχίζει δύσκολα...

Τρείς μέρες διακοπών "διαστέλουν τον φαινομενικό χρόνο" είπε σήμερα το πρωί ένας ακροατής ραδιοφώνου.
Δεν έχει άδικο. Και έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία όταν ακούγεται την επόμενη της Καθαρής Δευτέρας. (Υπάρχει συσσωρευμένη σοφία στο στήσιμο των εορταστικών περιόδων που ξεπερνάει τα όρια του θρησκευτικού ή κοινωνικού γεγονότος).
Ξεκίνησα άσχημα. Είναι από κείνες τις μέρες που λές "και τώρα;" Άντε να μαζέψεις κουράγιο και δύναμη για να πάς στο γραφείο όπου σε περιμένουν... και τι δεν σε περιμένει... Δύσκολα. Και έχει και μιά απαίσια συννεφιά με κρύο που σου κλείνει τον ορίζοντα. Και οι άνθρωποι συνεχίζουν να οδηγούν σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου, σαν να πρέπει να τα προλάβουν όλα εδώ και τώρα. Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο με κείνον τον ειδικό nokia tune χτύπο και αφήνει ένα κενό στο στήθος. Κενό την ώρα που χρειάζομαι γεμάτη την καρδιά.
Φτού κι απ την αρχή...

02 Μαρτίου, 2006

Χαιρετώ τον κόσμο!

Η πρώτη μου στο blog-σύμπαν.
Και χαιρετώ τους κατοίκους του. Μου είστε ήδη συμπαθείς απο την επίσκεψή μου σε άλλα blogs και παρά τις αντιρρήσεις ή διαφωνίες μου με ότι κυκλοφορεί νιώθω ότι μπαίνω σε μια τεράστια "αγορά" (με την κυριολεκτική της σημασία) όπου έχω να πάρω και να δώσω.
Τα ενδιαφέροντά μου:
1. Να φέρω στην πολιτική το ψυχικό αίσθημα, την προσωπική επιθυμία. Αποστεώθηκε η πολιτική απο τέχνη σε "τεχνολογία" διαχείρισης γιατί έλειψε απο τα κοινά η θερμότητα του προσωπικού μας "θέλω", η ζαλιστική πολυχρωμία του ψυχικού αισθήματος των ανθρώπων.
2. Να δώ την τέχνη να πλημμυρίζει την πόλη μου. Όχι γιατί μου αρέσουν τα "όμορφα πράγματα" αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος να ανοίξει η δίοδος πρός την αισιοδοξία, ένα αίσθημα που γίνεται είδος εν ανεπαρκεία, ιδιαίτερα στη Βέροια και την περιοχή της που βυθίζεται τα τελευταία χρόνια στην απογοήτευση και την μιζέρια.
Αυτά για το ξεκίνημα.