Πώς να φωτίσει η άνοιξη;

Η άνοιξη που άρχισε χθές.

Αστυπάλαια.

Φώς.

Το χρειαζόμαστε μετά απο τόσες μέρες μούχλας και μιζέριας.

Και τα προβλήματα σαν να φωτίζονται αλλιώς. Θα μου πείς: "Σιγά μην αντιμετωπίσουμε το κυκλοφοριακό με ανοιξιάτικο φώς". Έχεις δίκιο. Δεν είναι δυνατόν ένα πρόβλημα που η ρίζες του ακουμπούν στα θεμέλια του πολιτισμού μας, που έχει να κάνει με την ψυχική κατάσταση του καθενός μας, που μόνο τεχνικό δεν είναι, να αντιμετωπιστεί με την εικόνα της γυναίκας που λικνίζεται μπροστά στην πικροδάφνη! Αλλά και πάλι αν δεν φωτίσουμε αυτά τα προβλήματα με φώς της άνοιξης, θα παραμένουν σκοτεινοί παραστάτες της καθημερινότητάς μας αναγορεύντας τη μιζέρια σε στάση ζωής. Τέτοιος φωτισμός, παραδείγματος χάριν, ήταν η χθεσινή συζήτηση για την κυκλοφορία στα ιστορικά κέντρα των πόλεων (ή κάπως έτσι) με τον συγκοινωνιολόγο Θάνο Βλαστό. Τα αυτοκίνητα δεν είναι το πρόβλημα. Ίσως και κακώς να χρησιμοποιούμε τον όρο "πρόβλημα". Το αυτοκίνητο είναι η διαφυγή από τον εγκλεισμό του ανθρώπου στις μεσαιωνικές πόλεις και κοινωνίες. Η εκτίναξη στους ορίζοντες που μέχρι τότε ήταν περιορισμένοι από τον τρόπο του "κοινωνείν" και την πολεοδομία του. Και η παντοδυναμία του οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι ακόμη και σήμερα ξεπερνάει τα μέτρα ενός μέσου μεταφοράς και μεταβάλεται στο όχημα της προσωπικής-ατομικής ΜΟΥ ελευθερίας από την "πυκνή" πόλη, τις "πυκνές" σχέσεις κλπ.

Πώς να φωτίσει η άνοιξη το "πρόβλημα";

(Ενδιαφέρον θέμα. Θα επανέλθω γρήγορα).