Χάϊ κου

Μεγάλος βράχος.
Τραγουδήσεις ή κλάψεις
ο ίδιος είναι.

Πώς να φωτίσει η άνοιξη;

Η άνοιξη που άρχισε χθές.

Αστυπάλαια.

Φώς.

Το χρειαζόμαστε μετά απο τόσες μέρες μούχλας και μιζέριας.

Και τα προβλήματα σαν να φωτίζονται αλλιώς. Θα μου πείς: "Σιγά μην αντιμετωπίσουμε το κυκλοφοριακό με ανοιξιάτικο φώς". Έχεις δίκιο. Δεν είναι δυνατόν ένα πρόβλημα που η ρίζες του ακουμπούν στα θεμέλια του πολιτισμού μας, που έχει να κάνει με την ψυχική κατάσταση του καθενός μας, που μόνο τεχνικό δεν είναι, να αντιμετωπιστεί με την εικόνα της γυναίκας που λικνίζεται μπροστά στην πικροδάφνη! Αλλά και πάλι αν δεν φωτίσουμε αυτά τα προβλήματα με φώς της άνοιξης, θα παραμένουν σκοτεινοί παραστάτες της καθημερινότητάς μας αναγορεύντας τη μιζέρια σε στάση ζωής. Τέτοιος φωτισμός, παραδείγματος χάριν, ήταν η χθεσινή συζήτηση για την κυκλοφορία στα ιστορικά κέντρα των πόλεων (ή κάπως έτσι) με τον συγκοινωνιολόγο Θάνο Βλαστό. Τα αυτοκίνητα δεν είναι το πρόβλημα. Ίσως και κακώς να χρησιμοποιούμε τον όρο "πρόβλημα". Το αυτοκίνητο είναι η διαφυγή από τον εγκλεισμό του ανθρώπου στις μεσαιωνικές πόλεις και κοινωνίες. Η εκτίναξη στους ορίζοντες που μέχρι τότε ήταν περιορισμένοι από τον τρόπο του "κοινωνείν" και την πολεοδομία του. Και η παντοδυναμία του οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι ακόμη και σήμερα ξεπερνάει τα μέτρα ενός μέσου μεταφοράς και μεταβάλεται στο όχημα της προσωπικής-ατομικής ΜΟΥ ελευθερίας από την "πυκνή" πόλη, τις "πυκνές" σχέσεις κλπ.

Πώς να φωτίσει η άνοιξη το "πρόβλημα";

(Ενδιαφέρον θέμα. Θα επανέλθω γρήγορα).

Σκέψεις... αυτοδιοίκησης.

Απόσπασμα απο ομιλία μου

..."Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τον όρο «αίσθημα». Τον χρησιμοποιώ γιατί είμαι πεισμένος ότι αν από σήμερα δεν αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό την διάσταση ανάμεσα στην καθημερινότητα και τα μακροοικονομικά ή αφηρημένα πολιτικά μεγέθη θα ζήσουμε το Βατερλώ όχι μόνο της δικής μας αλλά σύνολης της πολιτικής. Αν δεν προσεγγίσουμε τον πολίτη όχι για να του δείξουμε τον δρόμο αλλά για να συνεργαστούμε μαζί του αναγορεύοντάς τον σε κύριο παράγοντα του πολιτικού παιχνιδιού. Τι άλλο είναι όμως καθημερινότητα από την επιθυμία του καθενός μας για ποιότητα ζωής, όπως και αν την εννοεί ο καθένας; Τι άλλο είναι η καθημερινότητα από αισθήματα; Τα αισθήματα του κάθε πολίτη για καταξίωση, για επιτυχία, τα αισθήματα αποκλεισμού λόγω ανεργίας; Πώς θα ήταν δυνατόν να μιλήσουμε για σχεδιασμούς, για πλάνα, για δομές και υπερδομές, για αφηρημένες εν πολλοίς έννοιες και να έχουμε την απαίτηση όχι μόνον να μας καταλάβει αλλά και να μας ακολουθήσει ο συμπολίτης μας, αν δεν μιλήσουμε στο ψυχικό του αίσθημα, εκεί δηλαδή από όπου αντλεί νόημα για τα πράγματα και τον καθημερινό του βίο;
Η καθημερινότητα είναι ο χώρος όπου εμείς οι προερχόμενοι από τον αριστερό χώρο ηττηθήκαμε. Ηττηθήκαμε γιατί στην αγωνία μας να πάμε τον κόσμο ένα βήμα πιο μπροστά αντιμετωπίσαμε, με αυταρέσκεια πολλές φορές, την κοινωνία μόνον σαν σύνολο από συστήματα, σαν δομές που η διαχείρισή τους και μόνο ήταν αρκετή για να φέρει τον παράδεισο στη γη. Αρνηθήκαμε να δούμε τον πολίτη σαν μία ατομική προσωπικότητα, αυτόνομο, με δικές του επιθυμίες και αισθήματα που δεν καθορίζονται πια αποκλειστικά και μόνο από «τάξεις», από οικογένειες, από οποιαδήποτε τύπου ομάδα. Και ενώ καταφέραμε να εκσυγχρονίσουμε τις υποδομές και να διαχειριστούμε μακροοικονομικά μεγέθη τεραστίων διαστάσεων, χάσαμε την ψήφο των πολιτών γιατί ξεχάσαμε την ατομική του επιθυμία. (Για να μη γίνει καμία παρεξήγηση. Ο συντηρητικός χώρος ούτε καν αντιλήφθηκε την μεταβολή που ανέδειξε την καθημερινότητα σε βαρύνοντα πολιτικό συντελεστή. Χρησιμοποίησε την βοώσα ανάγκη για να την μετατρέψει στο χυδαιότερο σύνθημα: «ό,τι θέλει ο λαός». Με μόνο και αποκλειστικό στόχο την εξουσία)"...

Χυδαιότητα "αρχόντων"...

Η χυδαιότητα είναι κυρίαρχη στον λόγο που διατυπώνει δημόσια και επίσημα ο δήμαρχος. Και δεν θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς με ένα ατομικό χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου αν αυτό το χαρακτηριστικό δεν εκπορευόταν απο έναν "επικεφαλής" και (το χειρότερο) δεν εύρισκε αποδοχή στον πληθυσμό της Βέροιας (σε μεγάλο κομμάτι). Τι έχουμε πάθει; Γιατί φαίνεται ότι κυριαρχεί στον καθένα μας, όχι πιά ένα εσωτερικό αίτημα δικαιοσύνης ή αρετής αλλά μία αγωνιώδης προσπάθεια προβολής και επιβολής ενός εγώ; Και μάλιστα ενός εγώ που τις περισσότερες φορές είναι κενό απο δημιουργικό περιεχόμενο αλλά γεμάτο απο ψυχικές αγκυλώσεις και στρεβλώσεις. Και φαίνεται ότι αυτό το σύνολο, αυτών των εγώ εκλέγει δήμαρχο και δημοτικούς συμβούλους που έρχονται να κουμαντάρουν την ζωή μου είτε με πράξεις είτε (το πιό επικίνδυνο) με παραλείψεις.

Αλλιώτικο ξημέρωμα... Γυναίκες στο τιμόνι.

Το ξημέρωμα στην πόλη Esna της Αιγύπτου, πάνω στον Νείλο, με τα μπαλόνια να ξεπερνούν τις κορυφογραμμές και να μην φτάνουν τα σμήνη των πουλιών που ξεκινούν τη μέρα τους. Να η απάντηση στο άσχημο ξύπνημα τις προάλλες.
Θέμα: Στις συγκοινωνιολογικές μελέτες που θα γίνουν στη Βέροια, θα πρέπει να συμπεριληφθεί και το ερώτημα: Η συμπεριφορά των οδηγών διαφέρει άν ο οδηγός είναι άντρας απο την οδηγό γυναίκα; Το ξέρω ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι κουτό να εξετάζουμε συμεριφορές ομαδοποιώντας πληθυσμούς αλλά στην περίπτωση αυτή νομίζω ότι ισχύει ο διαχωρισμός κι αυτό για δύο λόγους: Ο πρώτος έχει να κάνει με την ικανότητα προσανατολισμού της γυναίκας στο χώρο. Φαίνεται ότι για ιστορικοκοινωνικούς λόγους που στη συνέχεια έφτασαν σε επίπεδο DNA, η γυναίκα δεν ανέπτυξε την ικανότητα προσανατολισμού στο χώρο σε αντίθεση με τον άντρα που λόγω της κυνηγετικής του δραστηριότητας απέκτησε αυτήν την ικανότητα. Αυτό σήμερα κάνει τη γυναίκα να συμπεριφέρεται στην οδήγηση αλλιώτικα απο τον άντρα. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με μία υπόγεια επιθετικότητα της γυναίκας την ώρα που οδηγεί η οποία εκδηλώνεται π.χ. με το γεγονός ότι δεν παραχωρεί ποτέ προτεραιότητα είτε σε οχήματα είτε σε πεζούς, ή άν τυχόν έχει αυξημένες οδηγικές ικανότητες (ή νομίζει πως τις έχει) οδηγεί ιδιαίτερα επικίνδυνα. Μέ όλη μου την αγάπη στις γυναίκες: αφού μοιραζόμαστε τον δρόμο άς συμφωνήσουμε και στους όρους που θα κινούμαστε σ'αυτόν (ξέρετε εκείνους τους άγραφους που δεν περιλαμβάνονται στον ΚΟΚ). 

Η μέρα αρχίζει δύσκολα...

Τρείς μέρες διακοπών "διαστέλουν τον φαινομενικό χρόνο" είπε σήμερα το πρωί ένας ακροατής ραδιοφώνου.
Δεν έχει άδικο. Και έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία όταν ακούγεται την επόμενη της Καθαρής Δευτέρας. (Υπάρχει συσσωρευμένη σοφία στο στήσιμο των εορταστικών περιόδων που ξεπερνάει τα όρια του θρησκευτικού ή κοινωνικού γεγονότος).
Ξεκίνησα άσχημα. Είναι από κείνες τις μέρες που λές "και τώρα;" Άντε να μαζέψεις κουράγιο και δύναμη για να πάς στο γραφείο όπου σε περιμένουν... και τι δεν σε περιμένει... Δύσκολα. Και έχει και μιά απαίσια συννεφιά με κρύο που σου κλείνει τον ορίζοντα. Και οι άνθρωποι συνεχίζουν να οδηγούν σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου, σαν να πρέπει να τα προλάβουν όλα εδώ και τώρα. Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο με κείνον τον ειδικό nokia tune χτύπο και αφήνει ένα κενό στο στήθος. Κενό την ώρα που χρειάζομαι γεμάτη την καρδιά.
Φτού κι απ την αρχή...

Χαιρετώ τον κόσμο!

Η πρώτη μου στο blog-σύμπαν.
Και χαιρετώ τους κατοίκους του. Μου είστε ήδη συμπαθείς απο την επίσκεψή μου σε άλλα blogs και παρά τις αντιρρήσεις ή διαφωνίες μου με ότι κυκλοφορεί νιώθω ότι μπαίνω σε μια τεράστια "αγορά" (με την κυριολεκτική της σημασία) όπου έχω να πάρω και να δώσω.
Τα ενδιαφέροντά μου:
1. Να φέρω στην πολιτική το ψυχικό αίσθημα, την προσωπική επιθυμία. Αποστεώθηκε η πολιτική απο τέχνη σε "τεχνολογία" διαχείρισης γιατί έλειψε απο τα κοινά η θερμότητα του προσωπικού μας "θέλω", η ζαλιστική πολυχρωμία του ψυχικού αισθήματος των ανθρώπων.
2. Να δώ την τέχνη να πλημμυρίζει την πόλη μου. Όχι γιατί μου αρέσουν τα "όμορφα πράγματα" αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος να ανοίξει η δίοδος πρός την αισιοδοξία, ένα αίσθημα που γίνεται είδος εν ανεπαρκεία, ιδιαίτερα στη Βέροια και την περιοχή της που βυθίζεται τα τελευταία χρόνια στην απογοήτευση και την μιζέρια.
Αυτά για το ξεκίνημα.