Καλημέρα,

Πέρασαν αρκετές μέρες απο το τελευταίο post. Συνέβησαν αρκετά γεγονότα. Καί μέσα μου και γύρω μου. Αυτή τη στιγμή είμαι φορτωμένος απο τις εικόνες του Αγίου Όρους απο όπου γύρισα χθές το απόγευμα. Πάλι η ίδια αίσθηση. Η ίδια όπως όλα αυτά τα είκοσι και... χρόνια που το επισκέπτομαι: η θαλπωρή και ο "φωτισμός" στις ακολουθίες. Το τοπίο, η αρχιτεκτονική, τα έργα τέχνης, οι θησαυροί δεν μ'αφήνουν αδιάφορο αλλά αυτό που νοσταλγώ όταν φεύγω απο κει είναι οι νυκτερινές ακολουθίες. Νιώθω ότι υπάρχω! Οτι βρίσκομαι, εγώ, ολόκληρος, παρών σε τόπο και χρόνο και ταυτόχρονα πέρα απο τόπο και χρόνο. Και φωτίζεται η ζωή μου σε όλες της τις γωνιές. Δεν μπορώ να κρυφτώ.

Και η επαναφορά στόν "κόσμο" έγινε χθές με δραματικό τρόπο. Με ένα τηλεφώνημα έσβησαν οι οσμές του θυμιάματος, οι εικόνες φωτός και ο ήχος ανθρώπινων βημάτων στο δάσος. Με ένα τηλεφώνημα! Έκανα πάλι το ίδιο λάθος. Ξέχασα πόσο ευαίσθητα είναι όλα αυτά στην παραμικρή ταραγμένη συμπεριφορά που φέρνει βία. Δεν έχω καμμία δικαιολογία. Κι ας ήταν το τηλεφώνημα στον άνθρωπο που παραδίδω τα πάντα.

Και βρίσκομαι σήμερα με ένα σύννεφο στα μάτια και την ψυχή να αντιμετωπίζω τον κόσμο. Δύσκολη μέρα.

Γράψτε μου. Βοηθάει κι εμένα κι εσάς.