"Η αυτοβιογραφία του φωτός"

Μόλις τέλειωσα το βιβλίο του Γιώργου Γραμμα-τικάκη "Η αυτοβιο-γραφία του φωτός".
Ανάμικτα συναι-σθήματα. Δέος μπροστά στα μεγέθη (είτε του σύμπαντος, είτε του μικρόκοσμου), δέος μπροστά στα άγνωστα μεγέθη, δέος μπροστά στην κατανόηση της ιλιγγιώδους μικρότητάς μου αλλά και αίσθηση ότι πληρώ το πάν, νυν και αεί.
Δεν είναι το βιβλίο. Είναι κάτι παραπάνω. Μοιάζει με την μυστηριώδη γυναίκα που περιφέρεται με αινιγματικό χαμόγελο σε όλες τις σελίδες. Είναι σαν εκείνη τη ματιά που ξεκινάει την σχέση και τη ματιά που την τελειώνει.
Και πάλι ο χρόνος.
Δύο αποκαλύψεις που καταγράφονται στον επίλογο του βιβλίου:
Στο δωμάτιο που βρισκόμαστε κυκλοφορούν φωτόνια που έρχονται απο την πρώτη στιγμή της δημιουργίας. Από τη στιγμή που ακούστηκε το "Γεννηθήτω το φώς".
Τα φωτόνια είναι εκτός χρόνου. Δεν υπακούουν στη διάσταση του χρόνου.


Στο δικό μου χθεσινό παιχνίδι με το φώς προσπάθησα να αποτυπώσω την αίσθηση που πήρα απο την χορευτική παράσταση της Σοφίας Αντωνιάδου. Γοητευτική παράσταση. Και ακόμη γοητευτικότερη γινόταν απο τις αδυναμίες της.
Πολύ φώς.
Μπράβο στη Σοφία και στα κορίτσια της.