Τα πράγματα γύρω μας μεταμορφώνονται ή φωτίζονται παρακολουθώντας τις μέσα μας εξελίξεις. Δεν υπάρχει "αντικειμενικός" κόσμος. Να μην πώ ότι δεν υπάρχει κόσμος άν δεν υπάρχω. Γιατί, πώς γίνεται ξαφνικά το βράδυ να βγαίνω απο το σπίτι, να με παίρνει η μυρωδιά από το αγιόκλημα της αυλής, να νιώθω προνομιούχος και ευτυχισμένος που μου συμβαίνει αυτό, και σήμερα το πρωί, ύστερα απο ένα SMS, το ίδιο αγιόκλημα να μου φαίνεται ένα συνοθύλευμα απο φύλλα και κλαδιά; "Αντικειμενικά" το αγιόκλημα παραμένει το ίδιο (άντε νάκανε τα τσίσα του ο αδέσποτος σκύλος της γειτονιάς) αλλά για μένα σήμερα είναι αυτό που λέω: μια ενόχληση. Όμως αυτό το αγιόκλημα που μου χάρισε αυτή τη στιγμή ευφορίας, χωρίς να μου ζητήσει ούτε κάν την αναγνώριση, του χρωστάω ευγνωμοσύνη. Για να ξαναδώ λοιπόν τον κόσμο φωτισμένο στρώνω τραπέζι με αντί-δωρα. Ένα απο αυτά το παραθέτω σ αυτό το πόστ. Είναι μια φωτογραφία, απο τις 340 που τράβηξα στην παράσταση της Σοφίας. Μία σειρά απο αυτές θα τις εκθέσω το Σεπτέμβριο (σαν αντίδωρο).
Φαίνεται πως για ν'αλλάξει το μέσα μας, άρα και ο κόσμος, χρειάζεται να δώσουμε. Ότι έχουμε. Τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αδυναμίες, τις δυνατότητες και τις πληγές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου