Από την ποιητική συλλογή ΩΔΕΣ του Θανάση Γεωργιάδη, απόσπασμα απο την Δεκάτη Πέμπτη Ωδή (στον Στέργιο Ψευτογκά).
...........................................................................
Γιατί αγαπώ; λες. Οι κόρες του χωριού μου ερωτεύονται μονάχα ήρωες στα
νυχτέρια
κι εγώ λοιδορώ τον διστακτικό ομιλητή, που διακόπτει την αρμονία της
μέρας
επιλέγοντας τους λίγους αντί των πολλών. Δεν επαρκώ γι'αυτούς, για
κείνους.
Προπαγανδίζω τον ήλιο ως εξομολόγηση, αφηγούμαι συνεχίζοντας την ιστορία
της σελήνης και των άστρων.
Δεν έχω τίποτε να μετρήσω μαζί σας. Και ξέρω το μέγεθος είναι θέμα
αντίληψης προπάντων
ότι εννέα ζωές σφύζουν σε μια σταγόναν νερό.
Θα ήταν προτιμότερο να έγραφα στίχους, εντοιχίζοντας σ'αυτούς φάρμακα
δραστικά
να διακινδύνευα την ύπαρξη μου πριν από την βαλανιδιά ακόμη.
Δίχως το σώμα ούτ'εσείς ούτ'εγώ μπορούμε να πεθάνουμε
αν δεν υπάρξουμε μέσα σ'αυτό πρώτα.
Αστέριος Αμασείας, λοιπόν, προ της γεννήσεώς μου δήθεν διατελούσα.
Λέω το σύνθημα και παραμερίζουν τα κλαδιά των θάμνων
το λέω γνωρίζοντας πως μια λέξη είναι πάντα μια λέξη μόνο.
Γι'αυτό δανείζομαι το δικό σας σπαθί ν'αναμετρηθώ με τους
χωροφυλάκους
εις μνήμην της γενεάς μου. Πλημμύρισε από χολή ο τόπος
ο βόρβορος των κυνικών απο τις γειτονιές των φαύλων
ξεχειλίζοντας ως τη θάλασσα αρνείται την τέχνη μου
και κάθε τέχνη
γι'αυτό με βλέπετε να φεύγω υγιής και ερωτικός με συνοδεία πελώρια
ερωτηματικά.
Μπαίνω επομένως στο σύθαμπο και ακροώμαι.
Επειδή η άγνοια είναι στέρηση και όχι έξη φυσική
τα μαριγούλια προωθούνται ανθισμένα ως τους στρατώνες
κι οι άλλοι άνθρωποι έπαψαν να γεύονται τα φιλιά.
Η ύλη στασιάζει προς τον εαυτό της κι όσα παρήγαγε
καρποί που πολεμούν ένας τον άλλον.
Επειδή περιελισσόμενος έφτασα στου φωτός τα όρια
λέγοντας πως είμαι σποδός και φορά προς τα άνω
οι θρύλοι μου πληθαίνουν.
Πέρα από το κενό αναγεννιέμαι και υπολογίζω
το κόστος της συνέπειας καινοποιός.
Το κάλλος του φωτός επιθυμώ, επειδή ποτέ δεν
έλειψα από τον χώρο του φωτός εδώ.
Οι στατιστικές δεν με λαμβάνουν υπόψη τους
κι εγώ μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να μιλώ.
Αρχή οδού. Καρποφορεί η μέρα.
Εδώ ο τόπος του φωτός απ'τα σπίτια.
Δυνάμεις αδιάστατες εκ του μη όντος
προβάλουνε φυτά, του ρόδου τ'άνθος χαμηλό
μες το χορτάρι.
Της ύλης σώματα περιδινούνται άγνωστα
ψελλίζοντας την ποίηση ενός κόσμου άλλου
ου γαρ το μικρόν μικρόν όταν εις μέγα εκφέρει.
