Μέρα γόνιμη

Ζώνες ερυθρού, φως, ξεσπά η μέρα
προτείνοντας το μάγουλο στον άνεμο.
Στέκω με το ερώτημα ανά χείρας
γυμνός, βέβαιος, στο στήθος σταματάς.
Πού πας;

Εκεί, στις ράγες του αποτυπώματος της παλάμης μου,
αναζητώ ξανά το που δεν έχει όνομα.
Εκεί στον τόπο της ζητιανιάς. Ελεήμων, ελέησόν με.

Να λοιπόν πώς ξέσπασε η μέρα γόνιμη.

Πώς από δω;

Εκτός σχεδίου περιγράφεται το σχήμα

σύνολης της ύπαρξης

κι ας παραμυθιάζομαι πως με κανόνα

και ρυθμό θα βρω το μέτρο.

Εκτός σχεδίου μυριοστή φορά που βρίσκω

ανθούς, βλαστούς, φωνές και ρίζες

αναριθμητικής και αριθμητικής όντα επώνυμα

που με κοιτούν περίεργα και λένε:

Πώς από δω;

Η καινούργια μου φίλη

Από χθές απόκτησα ένα μικρό δεντράκι ελιάς. Ήταν το δώρο που έκανα στον εαυτό μου για τα γενέθλιά μου (ας πούμε, γιατί έχουν περάσει εδώ και μέρες). Την έβλεπα καιρό τώρα στην βιτρίνα ανθοπωλείου και ήμουν σίγουρος πως θα ήθελα να την έχω κοντά μου, να την βλέπω κάθε μέρα. Χάρηκα πολύ που την έφερα τελικά σπίτι. Ελπίζω να τα καταφέρω και να την κρατήσω για χρόνια κοντά μου. Μου δίνει μια αίσθηση στιβαρότητας, παρά το μέγεθός της, και ταυτόχρονα μια αίσθηση παρουσίας. Ίδομεν.