Σήμερα διάβασα (και σας το μεταφέρω) ότι: "ορθολογιστής είναι αυτός που κάνει λάθη με απόλυτη αυτοπεποίθηση". Αυτό, σε σύνδεση με το post περί βεβαιότητας, μέ έκανε και γέλασα σήμερα το πρωΐ, μετά το αγχώδες χθεσινό ξύπνημα στις τέσσερις τα ξημερώματα από τον σεισμό.

Τα καρναβάλια είναι μία κατάσταση που ποτέ δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Δεν έχω μασκαρευτεί καμμιά φορά και ούτε προβλέπεται να το κάνω. Και δεν το βάζω σε αξιολόγηση. Φέτος όμως αποφάσισα να παρακολουθήσω δύο "δρώμενα": ένα στη Νάουσα και ένα στην Κοζάνη. Της Νάουσας το είχα ξαναζήσει πρίν κάποια χρόνια, της Κοζάνης ποτέ. Οι "Μπούλες κι οι Γενίτσαροι" λοιπόν με συγκίνησαν. Το εννοώ. Μέχρι δακρύων! Θέλεις ο ήχος του ζουρνά με το νταούλι, θέλεις η σοβαρότητα που πηγάζει απο ένα αίσθημα αυθεντικής συνέχειας στα πρόσωπα των συμμετεχόντων, θέλεις η προσήλωση των θεατών; Όλα αυτά μαζί με πήραν! Και βέβαια καμμία σχέση μ'αυτό που ονομάζουμε "καρναβάλι". Το έθιμο θα υπήρχε ανεξάρτητα αν συνδέονταν με τις αποκρηές ή όχι. Έχει να πεί, φαίνεται, άλλα πράγματα.

Τό ίδιο συνέβη και στην Κοζάνη. Διαφορετική η τελετή αλλά ίδιο το κίνητρο, ίδια η αυθεντικότητα, ίδια η αντίληψη για την διασκέδαση. Και στις δύο περιπτώσεις έζησα μία απο τις καλές πλευρές της "κοινοτικής" ζωής, όπου η ατομικότητα προστίθεται διανυσματικά και εκτοξεύει τους πάντες στην καλή όχθη της ζωής.