Και η πανσέληνος επιστρέφει αδιαφο-ρώντας για τα σύννεφα στο οπτικό μου πεδίο.
Η παράσταση "2" του Παπαϊωάννου είχε μία αρτιότητα εκτελεστική (και παραγωγής) που σε εμπόδιζε να διαβάσεις το παραμέσα. Η αρτιότητα απο μόνη της είναι μία αξία και μάλιστα αξία που την έχουμε ανάγκη σε ένα τόπο της προχειρότητας και της ευκολίας. Εντάξει! Και μπράβο. Και σε σημαντικό μέρος της παράστασης αυτό το γεγονός της άρτιας, υπεύθυνης και σοβαρής performance με κράτησε παρά το γεγονός ότι η χορογραφική γλώσσα του Παπαϊωάννου χρησιμοποιούσε "φράσεις" δεδομένες είτε από άλλους καλλιτέχνες είτε απο το ίδιο του το έργο. Από ένα σημείο και μετά διαπίστωσα ένα κενό μέσα μου. Ένα κενό κρύο και με μαγιά φόβου. Αναζήτησα την πηγή του. Και την εντόπισα! Ήταν ένας υπόκωφος και δόλιος μισογυνισμός. Απουσίαζε η γυναίκα απο την παράσταση. Και η απουσία της υπογραμμιζόταν απο την "εμφάνισή" της με τρόπους φθηνούς. Παρά το γεγονός ότι η παράσταση ήταν ένα κολάζ από "σχόλια" για τον άνδρα στην καθημερινότητα, στην δουλειά, στον έρωτα, στη διασκέδαση, παρ'όλα αυτά αποτέλεσε για το δικό μου αίσθημα, μία επίθεση στην γυναίκα δια της διαγραφής. Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον άνδρα χωρίς την "παρουσία" της γυναίκας. (Και δεν έννοώ ότι έλειπε απο τον θίασο η γυναικεία παρουσία). Δημιουργείς μία εικόνα ενός κόσμου ανάπηρου, τρομακτικού. Μπορεί κάποιοι να βιώνουν έναν τέτοιο κόσμο και η τέχνη να θέλει να τον περιγράψει.
Μένω εδώ.
Με το αίσθημα αυτού του σκοτεινού κενού μέσα μου και την απορία γιατί χειροκροτούσαν με πάθος οι γυναίκες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου