Θαύμαζα πάντα τους ανθρώπους που κινούνται στη ζωή τους με απόλυτες βεβαιότητες και στέρεες πεποιθήσεις. Είχα ένα αίσθημα ασφάλειας, αν τύχαινε να βρίσκομαι κοντά τους, ή ένα αίσθημα σεβασμού άν η επικοινωνία μας ήταν εκ του μακρόθεν.
Όμως αυτού του τύπου οι άνθρωποι δεν με γοήτευαν!
Αντίθετα με γοήτευαν αυτοί που είχαν τα μάτια τους ανοιχτά στο καινούργιο, γεμάτοι αμφιβολίες για το "βέβαιο" και έτοιμοι να δηλώσουν την άγνοιά τους. Με τα χρόνια μάλιστα αυτή μου η αντίληψη γίνεται όλο και πιο στέρεη. Βεβαιότητα! Τελευταία μάλιστα, κυρίως με την ανάγνωση του blog του Νίκου Δήμου και των σχολιαστών του, μου έρχεται πολύ συχνά στο μυαλό η κουβέντα του Σωκράτη: "έν οίδα ότι ουδέν οίδα". Κρύβει τεράστια πληροφορία αυτή η κουβέντα. Πληροφορία ελευθερίας!
Πώς να σταθείς απέναντι σε έναν κόσμο, ορατό και αόρατο, μικρό και μεγάλο, τώρα και πάντα, εδώ κι εκεί, θωρακισμένος μέσα σε βεβαιότητες και πεποιθήσεις; Πώς να αντικρύσεις το "άλλο", το "νέο" όταν για να γίνει αυτό θα πρέπει να παλαίψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό που έχτισε την παρουσία του πάνω σε "βεβαιότητες";
Η προσέγγιση είναι τελείως προσωπική και δεν διεκδικεί αξιωματική αναγνώριση. Σηματοδοτεί την δική μου πορεία και ειδικώτερα αυτήν την στιγμή.


(Ακούω το πρελούδιο από το "απόγευμα ενός φαύνου" του Debussy. Και το ξανακούω!).

Για τις "βεβαιότητες" και τις "πεποιθήσεις" θέλω να επανέλθω περιγράφοντας "τους κινδύνους" από μία πορεία χωρίς αυτές.