Moon Airline

Έτσι!

Να ανοίγει ο ορίζοντας ως το φεγγάρι κι ακόμα παραπέρα.

Ανάλαφρο μανάβικο

Μου ζήτησε να μην γράφω τόσο βαριά πράγματα.

Μμμμ... Έχει δίκιο!

Από σήμερα, ανάλαφρα. Όσο ζυγίζει ένα μανταρίνι... ας πούμε, άντε ένα πορτοκάλι. Βρήκα πολλά στου Μοδιάνο, ξέρετε, εκείνο το περίφημο σημείο της Θεσσαλονίκης, όπου συγκεντρώνονται πολιτικοί και κάμερες για να απολαύσουν τα βομβίδια. Τρομάρα τους! Ο φίλος μου ο Στέλιος (απο το παράθυρο του γραφείου του τραβήχτηκε η φωτογραφία) αποκλείει δια βρυχηθμών την κατανάλωση οτιδήποτε απο εκεί ακόμη κι αν πεθαίνουμε της πείνας. Διατείνεται ότι οι αρουραίοι κάνουν πάρτυ άμα τη δύσει του ηλίου. Δεν του αντιστέκομαι του Παναγριώτατου!

Καλά δεν λέει να χιονίσει, αλλά ούτε και να βρέξει; Τα νεύρα μας τσατάλια. Είχαμε μάθει, πως να το κάνουμε, να αλλάζουν οι εποχές. Τώρα είμαστε σα νερόβραστοι χωρίς να ξέρουμε τι μας φταίει. Θα μου πείς εδώ οι αρκούδες, τα δέντρα, οι μέλισσες κλπ χάζεψαν, εμείς θα την γλυτώσουμε!

Μάλλον τα καταφέρνω καλύτερα στα βαριά παρά στα ανάλαφρα.

Θα την ξανακάνω την προσπάθεια.

Αυτή η πρωϊνή εικόνα από το μπαλκόνι μου, το βάφτισμα στο φώς που έρχεται, μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, καμμιά φορά δεν φτάνει η ανατολή του ήλιου να ξεκινήσουμε τη μέρα μας. Φορτωθήκαμε πολύ μιζέρια, πολλές βεβαιότητες για το τί πρόκειται να συναντήσουμε και αυτά μας χτίζουν μέσα σε μια κρούστα στεγνό βούρκο που μας εμποδίζει όχι την ανατολή να δούμε αλλά ούτε τον δίπλα μας! Και πορευόμαστε βέβαιοι για όλα τα ανάποδα που θάρθουν. Κι αν δεν έρθουν; Ε' τότε χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την ανατολή όπως είναι: αρχή ημέρας, αρχή φωτός, τέλος της νύχτας.

Θαύμαζα πάντα τους ανθρώπους που κινούνται στη ζωή τους με απόλυτες βεβαιότητες και στέρεες πεποιθήσεις. Είχα ένα αίσθημα ασφάλειας, αν τύχαινε να βρίσκομαι κοντά τους, ή ένα αίσθημα σεβασμού άν η επικοινωνία μας ήταν εκ του μακρόθεν.
Όμως αυτού του τύπου οι άνθρωποι δεν με γοήτευαν!
Αντίθετα με γοήτευαν αυτοί που είχαν τα μάτια τους ανοιχτά στο καινούργιο, γεμάτοι αμφιβολίες για το "βέβαιο" και έτοιμοι να δηλώσουν την άγνοιά τους. Με τα χρόνια μάλιστα αυτή μου η αντίληψη γίνεται όλο και πιο στέρεη. Βεβαιότητα! Τελευταία μάλιστα, κυρίως με την ανάγνωση του blog του Νίκου Δήμου και των σχολιαστών του, μου έρχεται πολύ συχνά στο μυαλό η κουβέντα του Σωκράτη: "έν οίδα ότι ουδέν οίδα". Κρύβει τεράστια πληροφορία αυτή η κουβέντα. Πληροφορία ελευθερίας!
Πώς να σταθείς απέναντι σε έναν κόσμο, ορατό και αόρατο, μικρό και μεγάλο, τώρα και πάντα, εδώ κι εκεί, θωρακισμένος μέσα σε βεβαιότητες και πεποιθήσεις; Πώς να αντικρύσεις το "άλλο", το "νέο" όταν για να γίνει αυτό θα πρέπει να παλαίψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό που έχτισε την παρουσία του πάνω σε "βεβαιότητες";
Η προσέγγιση είναι τελείως προσωπική και δεν διεκδικεί αξιωματική αναγνώριση. Σηματοδοτεί την δική μου πορεία και ειδικώτερα αυτήν την στιγμή.


(Ακούω το πρελούδιο από το "απόγευμα ενός φαύνου" του Debussy. Και το ξανακούω!).

Για τις "βεβαιότητες" και τις "πεποιθήσεις" θέλω να επανέλθω περιγράφοντας "τους κινδύνους" από μία πορεία χωρίς αυτές.

Εύχομαι...

Η καινούργια χρονιά να είναι αλλιώτικη.

Να είμαστε λιγότερο βέβαιοι.

Να έχουμε λιγότερες "πεποιθήσεις".