Παιχνίδια με τον χρόνο.

Βρήκα μια ξεχασμένη φωτογραφία και "διαβάζω" σ'αυτήν, συμπυκνωμένα, όλα όσα εδώ και καιρό με κάνουν να κοιτώ με απορία γύρω μου.
Ο χρόνος είναι εκεί. Πάντα!
Επικρεμάμενος, ακίνητος.
Το κορίτσι είναι που κινείται!
Πρός τα πού; Μέσα στον φωτεινό κύκλο!
Εγκλωβισμένη;
Έτσι φαίνεται. Ή μάλλον αυτό βλέπει. Δεν μπορεί να δεί έξω απο τον κύκλο που ορίζει το φώς της. Δεν μπορεί να δεί όπως βλέπω εγώ κι εσύ που είμαστε απ'έξω. Τον κόσμο της τον ορίζει ο φωτεινός κύκλος και το ρολόϊ. Τόσο απλά! Παρά το γεγονός ότι αυτός που κινείται είναι το κορίτσι και κανένας άλλος, φαίνεται σαν το ρολόϊ και ο κύκλος να ορίζουν τα πλαίσια και τους κανόνες του παιχνιδιού. Όμως η κίνηση, το "θέλω", η ζωή, δεν ανήκουν ούτε στο ρολόϊ, ούτε στον κύκλο (που θα μπορούσε να ήταν γραμμή απο κιμωλία). Ανήκουν αποκλειστικά στο κορίτσι που παίζοντας ανακαλύπτει την αλήθεια και αφήνει το ρολόϊ στην ακινησία του και τον φωτεινό κύκλο σαν ένα φάντασμα που το διαπερνάει όποτε θέλει. Είναι βέβαιη πιά ότι ο κόσμος της επεκτείνεται πιό πέρα, τουλάχιστον έως εκεί που βρίσκομαι εγώ, στημένος για να την απο-θανατίσω.



Αχαλινωτόπουλος-ΥΑΚΙΝΘΟΣ
(Sunborn - Dream)

... -Αν θες να μάθεις που θα πας
και να σωθείς γυρεύεις,
παιδί να γίνεις, μάτια μου,

στο μύθο να πιστεύεις.