Το καραβάκι "Χάνομαι για σένα" με συντροφεύει στις πιο μαλακές στιγμές μου. Τις στιγμές που είμαι μόνος και κοιτάζω το άπειρο. Πλέει εκεί. Στο άπειρο. Σταθερή πλοήγηση, σε καιρούς φουρτούνας, σε νηνεμίες. Σε καιρούς που περισσεύει η νοσταλγία και ώρες που γεννιέται το όνειρο. Πλέει σταθερά, απο ανατολή προς δύση. Δεν το τιμονεύω εγώ. Αυτό με πάει.

Γύρισα απο το Θεαγένειο πρίν από λίγο, ύστερα απο μια μικρή επέμβαση. Μικρή αλλά ενοχλητική. Με παρηγόρησαν δύο πράγματα: το χιούμορ του Νίκου που μετέτρεψε όλον εκείνον τον προθάλαμο των ασθενών σε σκηνή θεάτρου και το νανούρισμα που τραγούδαγε ο Χρόνης Αηδονίδης στο cd player του αυτοκινήτου στην επιστροφή.

Έλα ύπνε πάρτο

σε μετάξι επάνω βάλτο

σιγά.

Κι απο μέλι γάλα

ναν του ονείρου του η σκάλα

πλατειά.

Βλεφαρό μου σκαλιστό

αχ τυχερό μου.

Μη χαράζεις άστρο της αυγής

μη μου τρομάζεις.

Τα όρια της θλίψης και της τρυφερότητας, σ'αυτό το νανούρισμα, είναι απείρως ελάχιστα. Τόσο που δεν ξέρω αν κλαίω από θλίψη ή απλόχερη τρυφερότητα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που βλέπω αυτήν την λεπτή μεβράνη και μπορώ να κινούμαι, μια απο δώ - μια απο κει.

Θα το ακούσουμε μαζί στο κονσέρτο που ετοιμάζω.