08 Μαΐου, 2007

Κωνσταντινούπολη! Η ΠΟΛΗ !

Αυτή τη φορά επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη κάτω από μία ιδιαίτερη συνθήκη. Συμμετείχα σε μία εκδρομή συμμαθητών και συμμαθητριών, της τάξης του 69, που πήραμε την εκδίκησή μας απο τους στενοκέφαλους της τότε εποχής οι οποίοι δεν μας επέτρεψαν να κάνουμε κοινή εκδρομή (τα λύκεια αρρένων και θηλέων). Ήταν μία εκδρομή-αναμέτρηση με τον χρόνο. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι σ'αυτές τις συγκρούσεις. Υπάρχει μόνο ένα ξεδίπλωμα του μέσα χρόνου, αυτού που μας κρατάει παιδιά άχρι καιρού. Δηλαδή μόνο χαρά!



Η Πόλη γεμάτη με παρουσίες απόντων.




Η ΑγιαΣοφιά... Πικράθηκα πολύ με τους Τούρκους που εγκατέλειψαν το μνημείο. Μέσα στον ναό πετούν περιστέρια!!! Καταρέει! Πρέπει να βοηθήσουμε τους Τούρκους που ξέρουν να σέβονται την ιστορία να αντιμετωπίσουν τους μικρονοϊκούς συμπατριώτες τους που θέλουν να εξαφανίσουν το μνημείο.



















(Μπορεί να είναι και ρωσίδα! Μη χαίρεστε. Παρ'όλα αυτά φέρνει κομμάτι απο την ανατολή των ονείρων μας).
























Το avatar μου σε πιό ανατολική παραλλαγή...

4 σχόλια:

Dion.M. είπε...

Πολύ ωραίες οι φωτογραφίες.

Ακόμα οι σκαλωσιές στην Αγια Σοφιά!

Ηταν εκεί και πριν 5 χρόνια που είχα πάει και εγώ τελευταία φορά!

Θωμάς Λιόλιος είπε...

Οι σκαλωσιές είναι το λιγότερο. Το μέγιστο είναι ότι νιώθεις πως κάποιοι έχουν το μνημείο μόνο για να εισπράτουν χρήματα. Σκέψου ότι μία κοπέλλα-φύλακας μου έκανε παρατήρηση επειδή σε μία φωτογραφία χρησιμοποίησα φλάς. Όταν της είπα πως θα σταματήσω να φωτογραφίζω με φλάς άν βγάλει τα περιστέρια έξω απο το ναό, γύρισε το κεφάλι απο την άλλη και έκανε πως δεν με βλέπει. Παρ'όλα αυτά είναι γοητευτική η Πόλη.
Ευχαριστώ για το σχόλιο.

giant13 είπε...

Νοσταλγία υπήρχε στην εκδρομή;
Τις κυρίες ίσως μερικές και γιαγιάδες τώρα, τις αποκαλούσατε κορίτσια;
Ρωτώ από παλιότερη εμπειρία δική μου.
Οι φώτο πολύ ωραίες.
Στην Πόλη δεν έχω πάει ποτέ, αν και από γονείς Μικρασιάτες.
Πάντως να μαστε καλά το φθίνωπορο φέτος θα φροντίσω να πάω οπωσδήποτε.

Θωμάς Λιόλιος είπε...

giant13 said...
Νοσταλγία υπήρχε στην εκδρομή;
Τις κυρίες ίσως μερικές και γιαγιάδες τώρα, τις αποκαλούσατε κορίτσια;

Την νοσταλγία, ευτυχώς, την αποφύγαμε. Αν πέφταμε σε συζητήσεις του τύπου: "τι ωραία που ήταν τότε" και τέτοια θα καταλήγαμε σε μνημόσυνο αντί της διασκέδασης ΤΩΡΑ που ήταν και ο σκοπός μας. Βέβαια η όλη κίνηση στο βάθος της είναι μία αναμέτρηση με τον χρόνο. Καταφέραμε, έτσι νιώθω, να μεταμορφώσουμε τον παρελθόντα αλλά και τον μέλλοντα χρόνο σε αυθεντικό παρόν. Για τον λόγο αυτό και ο αποχωρισμός φορτίστηκε με πολύ συγκίνηση, όχι γιατί χωριζόμαστε, αλλά γιατί ζήσαμε τρείς-τέσσερις μέρες "εκτός τόπου και χρόνου", χωρίς τις κοινωνικές, οικονομικές και ηλικιακές ιδότητές μας.

Και βέβαια ήμασταν έντεκα κορίτσια και εννέα αγόρια.

Ευχαριστώ για το σχόλιο.