Αυτή τη φορά επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη κάτω από μία ιδιαίτερη συνθήκη. Συμμετείχα σε μία εκδρομή συμμαθητών και συμμαθητριών, της τάξης του 69, που πήραμε την εκδίκησή μας απο τους στενοκέφαλους της τότε εποχής οι οποίοι δεν μας επέτρεψαν να κάνουμε κοινή εκδρομή (τα λύκεια αρρένων και θηλέων). Ήταν μία εκδρομή-αναμέτρηση με τον χρόνο. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι σ'αυτές τις συγκρούσεις. Υπάρχει μόνο ένα ξεδίπλωμα του μέσα χρόνου, αυτού που μας κρατάει παιδιά άχρι καιρού. Δηλαδή μόνο χαρά!
Η Πόλη γεμάτη με παρουσίες απόντων.
Η ΑγιαΣοφιά... Πικράθηκα πολύ με τους Τούρκους που εγκατέλειψαν το μνημείο. Μέσα στον ναό πετούν περιστέρια!!! Καταρέει! Πρέπει να βοηθήσουμε τους Τούρκους που ξέρουν να σέβονται την ιστορία να αντιμετωπίσουν τους μικρονοϊκούς συμπατριώτες τους που θέλουν να εξαφανίσουν το μνημείο.
(Μπορεί να είναι και ρωσίδα! Μη χαίρεστε. Παρ'όλα αυτά φέρνει κομμάτι απο την ανατολή των ονείρων μας).
Το avatar μου σε πιό ανατολική παραλλαγή...
