Che gelida manina

Σε δρόμους ρεματιές, με όχθες σκοτεινό γυαλί,

είδωλα εξ αντανακλάσεως περιφέρονται ακέφαλα.

Δεν τους γνωρίζω. Δεν έχουν μάτια.

Και πάλι.

Σε δρόμους ρεματιές, με όχθες σκοτεινό γυαλί,

βλέπω το είδωλό μου σε στάση προσοχής.

Με το δεξί αναρτημένο σε αναμονή.

Κάνει κρύο.

Che gelida manina!

Βάλτα στο στήθος μου διαπεραστικά.

Είναι μακρύς ο δρόμος.

Μέρα γόνιμη

Ζώνες ερυθρού, φως, ξεσπά η μέρα
προτείνοντας το μάγουλο στον άνεμο.
Στέκω με το ερώτημα ανά χείρας
γυμνός, βέβαιος, στο στήθος σταματάς.
Πού πας;

Εκεί, στις ράγες του αποτυπώματος της παλάμης μου,
αναζητώ ξανά το που δεν έχει όνομα.
Εκεί στον τόπο της ζητιανιάς. Ελεήμων, ελέησόν με.

Να λοιπόν πώς ξέσπασε η μέρα γόνιμη.

Πώς από δω;

Εκτός σχεδίου περιγράφεται το σχήμα

σύνολης της ύπαρξης

κι ας παραμυθιάζομαι πως με κανόνα

και ρυθμό θα βρω το μέτρο.

Εκτός σχεδίου μυριοστή φορά που βρίσκω

ανθούς, βλαστούς, φωνές και ρίζες

αναριθμητικής και αριθμητικής όντα επώνυμα

που με κοιτούν περίεργα και λένε:

Πώς από δω;

Η καινούργια μου φίλη

Από χθές απόκτησα ένα μικρό δεντράκι ελιάς. Ήταν το δώρο που έκανα στον εαυτό μου για τα γενέθλιά μου (ας πούμε, γιατί έχουν περάσει εδώ και μέρες). Την έβλεπα καιρό τώρα στην βιτρίνα ανθοπωλείου και ήμουν σίγουρος πως θα ήθελα να την έχω κοντά μου, να την βλέπω κάθε μέρα. Χάρηκα πολύ που την έφερα τελικά σπίτι. Ελπίζω να τα καταφέρω και να την κρατήσω για χρόνια κοντά μου. Μου δίνει μια αίσθηση στιβαρότητας, παρά το μέγεθός της, και ταυτόχρονα μια αίσθηση παρουσίας. Ίδομεν.

Το καραβάκι "Χάνομαι για σένα" με συντροφεύει στις πιο μαλακές στιγμές μου. Τις στιγμές που είμαι μόνος και κοιτάζω το άπειρο. Πλέει εκεί. Στο άπειρο. Σταθερή πλοήγηση, σε καιρούς φουρτούνας, σε νηνεμίες. Σε καιρούς που περισσεύει η νοσταλγία και ώρες που γεννιέται το όνειρο. Πλέει σταθερά, απο ανατολή προς δύση. Δεν το τιμονεύω εγώ. Αυτό με πάει.

Γύρισα απο το Θεαγένειο πρίν από λίγο, ύστερα απο μια μικρή επέμβαση. Μικρή αλλά ενοχλητική. Με παρηγόρησαν δύο πράγματα: το χιούμορ του Νίκου που μετέτρεψε όλον εκείνον τον προθάλαμο των ασθενών σε σκηνή θεάτρου και το νανούρισμα που τραγούδαγε ο Χρόνης Αηδονίδης στο cd player του αυτοκινήτου στην επιστροφή.

Έλα ύπνε πάρτο

σε μετάξι επάνω βάλτο

σιγά.

Κι απο μέλι γάλα

ναν του ονείρου του η σκάλα

πλατειά.

Βλεφαρό μου σκαλιστό

αχ τυχερό μου.

Μη χαράζεις άστρο της αυγής

μη μου τρομάζεις.

Τα όρια της θλίψης και της τρυφερότητας, σ'αυτό το νανούρισμα, είναι απείρως ελάχιστα. Τόσο που δεν ξέρω αν κλαίω από θλίψη ή απλόχερη τρυφερότητα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που βλέπω αυτήν την λεπτή μεβράνη και μπορώ να κινούμαι, μια απο δώ - μια απο κει.

Θα το ακούσουμε μαζί στο κονσέρτο που ετοιμάζω.

Ήθελα να σου πω...

Ήθελα να σου πω κάτι, για το μικρό ταξίδι στην Αίγινα.
Ήθελα να σου πω για τον ορίζοντα που άνοιξε στα δυτικά, για τα κύματα που έφερναν μικρές αλμυρές σταγόνες στο πρόσωπο, για τον άνεμο που φύσαγε μέσα κι έξω.

Ήθελα να σου πω.

Ήθελα να σου πώ για τα πρόσωπα των ανθρώπων, για τα χέρια τους, για τη μυρωδιά τους.

Ήθελα να σου πω για τον ήχο της σιωπής που γέμισε το δωμάτιο και το φως που μ'εμπόδιζε να δω.

Ήθελα να σου πω...

Ήθελα να σου πώ.

Για το μεγάλο ταξίδι. Το ταξίδι που μας ανήκει.

Ενέργεια!

Χθές βράδυ!
Παράσταση εκατομμυρίων βόλτ!
Πέρασα δύο ώρες στο μπαλκόνι και δεν ήθελα να τελειώσει αυτή επίδειξη ατέλειωτης δύναμης και ομορφιάς.

Απόηχος

Τα ταξίδια, και μάλιστα τα μεγάλα, αφήνουν έναν απόηχο που καμμιά φορά μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή. Σήμερα λοιπόν μου ήρθαν εικόνες απο το πρόσφατο ταξίδι μου στην Αμερική και ειδικά απο το Σακραμέντο. Μοιράζομαι μερικές απο αυτές μαζί σας.

Έγραφα πρίν μήνες:
"Το ζήτημα της "κυκλοφορίας των αυτοκινήτων" μέσα στην πόλη πρέπει να μετατραπεί σε ζήτημα "κυκλοφορίας των ανθρώπων". Η ανατοποθέτηση αυτή ανοίγει μια άλλη προοπτική στην συζήτηση για το κυκλοφοριακό. Γίνεται έτσι πυρήνας του προβληματισμού ο άνθρωπος ως οντότητα και ως πολίτης και όχι τα τεχνικά του μέσα. Πρίν όμως απο όλα αυτά προέχει η συζήτηση, η διαβούλευση (επι το νεωτερικότερον). Δεν ξέρουμε να συζητάμε, να βουλευόμαστε, να βάζουμε δηλαδή κάτω το πρόβλημα και ακόμη και αν έχουμε διαμετρικά αντίθετες απόψεις να τις εκθέτουμε με πλήρη ευθύνη προσδοκώντας ότι θα καταλήξουμε σε μία πρακτική που θα ή θα λύσει το πρόβλημα ή θα το βάλει σε μία διαδικασία επίλυσης. Η έννοια της συζήτησης εν προκειμένω περιλαμβάνει όλες της τις μορφές: προφορικές, γραπτές, πειραματικές κλπ. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως ένα πρόβλημα, όπως το κυκλοφοριακό, ή όπως των διατηρητέων συνοικιών, ή όπως της διαχείρισης των μνημείων μπορεί να αναχθεί σε συζήτηση-διαβούλευση και στην συνέχεια συναίνεση. Ποιοί συμμετέχουν; Πώς ορίζεται το πλαίσιο μιας συζήτησης; Πόσο χρόνο κρατάει; Είναι μια εμπειρία που πρέπει να κατακτηθεί απο τους συμπολίτες".

Σήμερα θα ήθελα να συμπληρώσω (με αφορμή την "συζήτηση" για το κυκλοφοριακό στο Δημαρχείο):

1. Το γεγονός ότι στη Βέροια τα αυτοκίνητα σταματούν και δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς (το επισήμανε και ο Σπύρος Βούγιας στη συζήτηση) πρέπει να μελετηθεί και να αξιολογηθεί. Το "φαινόμενο" αυτό ξεκίνησε όταν επί δημαρχίας Χασιώτη διαγραμμίσθηκαν με ειδικούς τάπητες οι διαβάσεις πεζών. Όχι με απλή μπογιά που κρατάει λίγες εβδομάδες αλλά με κίτρινες-άσπρες πλαστικές λωρίδες. Τότε άρχισε να παρατηρείται η στάση των οδηγών και η παραχώρηση της προτεραιότητας στους πεζούς. Ταυτόχρονα και οι πεζοί άρχισαν να "διεκδικούν" αυτήν την προτεραιότητα. Η παραχώρηση αυτής της προτεραιότητας επεκτάθηκε και στα άλλα σημεία εκτός διαβάσεων. Από το τυχαίο αυτό γεγονός (για την τυχαιότητά του δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία) προκύπτει ένας σημαντικός παράγοντας που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ'όψη στις όποιες μελέτες προκύψουν: ο ψυχολογικός. Φαίνεται ότι η ισχυρή διαγράμμιση ενεργοποίησε εγκεφαλικές ή ψυχολογικές διεργασίες στους μετακινούμενους μέσα στην πόλη από τις οποίες προέκυψε τροποποίηση συμπεριφοράς. Η τροποποίηση αυτή δεν είναι απλό γεγονός. Σκεφθείτε ότι η συμπεριφορά μετακίνησης μας μέσα στην πόλη αγγίζει τα όρια του χαρακτήρα μας. Άν είναι όντως έτσι όπως τα περιγράφω τότε απαιτείται η συμμετοχή ειδικών της συμπεριφοράς στις ομάδες που θα μελετήσουν το κυκλοφοριακό.

2. Σχετικό και με το προηγούμενο: Οποιαδήποτε πολιτική απόφαση ληφθεί για οποιαδήποτε λύση, άν δεν υλοποιηθεί με τρόπο που να κάνει συμμέτοχο, συνυπεύθυνο, "συνένοχο" τον πολίτη, δεν πρόκειται να πετύχει. Χρειάζεται προσεκτική ακρόαση του "θέλω" των πολιτών, όποιο κι αν είναι αυτό το θέλω. Χρειάζεται διάλογος, με όλες τις μορφές του, για να κοιν ωνηθεί το σχέδιο.

3. Και τελευταίο: Όλα αυτά να γίνουν. Με χρονοδιάγραμμα και προϋπολογισμό. Με πείσμα και έλεγχο των διαδικασιών. Να μην μείνουν συζήτησεις (αγαπημένο σπόρ όλων μας).



Σήμερα δεν έχει φωτογραφία. Πρός τιμήν της Μαρίας που παίζει theramin στο γκρούπ Matisse. Πολύ ενδιαφέρον βήμα και για την Δήμητρα Γαλάνη.


http://www.mad.tv/media/audio.php?id=mms%3A//media.mad.gr/stream/matisse/gas.wma

Για την Αμαλία

Αμαλία,

Χάρη σε σένα έχω την ευκαιρία να γράψω ένα γράμμα στον γιατρό. Ένα γράμμα που ήθελα χρόνια τώρα να του το στείλω. Στον γιατρό που με κουράριζε όταν έξη χρονών νοσηλεύτηκα για αδενοπάθεια, στον γιατρό που με παρακολουθούσε όταν νοσηλεύτηκα, δωδεκάχρονος, για τρείς μήνες με οξεία νεφρίτιδα, στον γιατρό που με νοσήλευσε στην εντατική με έμφραγμα, στον γιατρό που μου έκανε τρία by pass, στον γιατρό που μου αφαίρεσε την χολή. Στον γιατρό μου.

Γιατρέ,
Δέν ξέρω τι σε οδήγησε να γίνεις γιατρός.
Μπορεί επειδή ήταν ο πατέρας σου γιατρός.
Μπορεί επειδή ήσουν πρώτος μαθητής στην τάξη σου και η πρωτιά δεν χόραγε σε άλλη σχολή παρά στην ιατρική.
Μπορεί επειδή πίστευες ότι θα έχεις μεγαλύτερο κύρος στην κοινωνία.
Μπορεί επειδή έβλεπες ότι θα μπορέσεις να βγάλεις πολλά χρήματα.
Μπορεί επειδή φαντάστηκες ότι μπορείς να γίνεις γιατρός.
Μπορεί επειδή το ήξερες βαθειά μέσα σου ότι είσαι γεννημένος θεραπευτής.
Δεν ξέρω ποιό κίνητρο ή ποιός συνδυασμός κινήτρων ίσχυσε. Εγώ όταν σε συνάντησα ήσουν ήδη γιατρός. Ορκισμένος και γραμμένος στον Ιατρικό Σύλλογο.
Αυτό που θέλω να σου πώ είναι ότι δεν με νοιάζει το κίνητρό σου. Γιατί τώρα πιά είσαι ο γιατρός μου. Δηλαδή έμπλεξες! Εγώ έχω την πολυτέλεια να σε αποφεύγω αν δεν έχω όρεξη να δώ τα μούτρα σου. Εσύ δεν την έχεις αυτήν την πολυτέλεια. Όταν σε χρειάζομαι θα είσαι εκεί να αντιμετωπίσεις το παθημένο μου είναι. Να βάλεις τα χέρια σου πάνω στο σώμα μου και καμμιά φορά και μέσα σ'αυτό. Να το προσέξεις. Και προπαντώς να προσέξεις τα μάτια μου που σε παρακολουθούν γιατί μέσα μου βαθειά επλίζω να είσαι τουλάχιστον ο θεός. Μην προδώσεις αυτήν μου την ελπίδα. Όταν το κάνεις σβήνεις μονομιάς κάθε φάρμακο που στάλαξες στο σώμα μου και κάθε χειρουργική μαχαιριά λοξεύει και πάει βαθύτερα απο ότι πρέπει.
Κοντολογίς είσαι επαγγελματίας της αγάπης. Γιατί έμαθα πως η αγάπη δεν είναι συναίσθημα αλλά κίνηση μιας ύπαρξης ΠΡΟΣ μια άλλην. Είμαστε δέσμιοι πιά. Δεν αρκεί κανένα Σύστημα, οπως και να ονομάζεται, για να βάλει σε καλούπια αυτήν την σχέση. Κανένα πρωτόκολλο ιατρικής πρακτικής δεν θα περιγράψει ποτέ αυτήν την σχέση σε όλο της το βάθος. Ένα πράγμα θα την σώσει (ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΖΕΤΑΙ): η αλήθεια. Θα σου συγχωρήσω ακόμα και το "ιατρικό λάθος" αρκεί να είσαι αληθινός μαζί μου. Πάντα το έκανα άλλωστε. Δεν θα σου συγχωρήσω την εξουσία της αυθεντίας που πατάει σε κενά. Δεν θα σου δώσω χρήματα άλλα απο αυτά που ήδη καταβάλω στην ασφάλειά μου κάθε μήνα. Για σένα τα δίνω.
Δώσε μου τη δυνατότητα να σου παραδώσω την υγεία μου χωρίς ενδοιασμούς.
Το ξέρω είναι βαρύ για σένα αυτό που ζητάω.
Αλλά το διάλεξες. Ακόμη κι αν δεν είχες αυτό το κίνητρο.
Τώρα είσαι γιατρός!

Κωνσταντινούπολη! Η ΠΟΛΗ !

Αυτή τη φορά επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη κάτω από μία ιδιαίτερη συνθήκη. Συμμετείχα σε μία εκδρομή συμμαθητών και συμμαθητριών, της τάξης του 69, που πήραμε την εκδίκησή μας απο τους στενοκέφαλους της τότε εποχής οι οποίοι δεν μας επέτρεψαν να κάνουμε κοινή εκδρομή (τα λύκεια αρρένων και θηλέων). Ήταν μία εκδρομή-αναμέτρηση με τον χρόνο. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι σ'αυτές τις συγκρούσεις. Υπάρχει μόνο ένα ξεδίπλωμα του μέσα χρόνου, αυτού που μας κρατάει παιδιά άχρι καιρού. Δηλαδή μόνο χαρά!



Η Πόλη γεμάτη με παρουσίες απόντων.




Η ΑγιαΣοφιά... Πικράθηκα πολύ με τους Τούρκους που εγκατέλειψαν το μνημείο. Μέσα στον ναό πετούν περιστέρια!!! Καταρέει! Πρέπει να βοηθήσουμε τους Τούρκους που ξέρουν να σέβονται την ιστορία να αντιμετωπίσουν τους μικρονοϊκούς συμπατριώτες τους που θέλουν να εξαφανίσουν το μνημείο.

(Μπορεί να είναι και ρωσίδα! Μη χαίρεστε. Παρ'όλα αυτά φέρνει κομμάτι απο την ανατολή των ονείρων μας).

Το avatar μου σε πιό ανατολική παραλλαγή...

San Francisco

1. Γειτονιά, τράμ (cable), ησυχία, αργοί ρυθμοί. 2. Βόλτα στον κόλπο.

3. Golden Gate Bridge. Βρέχει, αλλά αυτό δεν μειώνει την εντυπωσιακή γέφυρα.

4. Ο ΒΡΑΧΟΣ!

5. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο. (SF MoMA).

6. Το ΜοΜΑ την ημέρα απο το Yerba Buena Gardens.

7. Το αίθριο του ΜοΜΑ.

Χωρίς λόγια...

Τεχνικά προβλήματα με το δίκτυο και ελάχιστος χρόνος δεν μου επέτρεψαν να βάλω σχόλια στις φωτογραφίες που ανέβασα (το έκανα στο Sacramento που κατάφερα να βρώ ένα διάθεσμο wifi έστω και με χαμηλό σήμα). Επανορθώνω μερικώς:

1. Το άγαλμα είναι ολλανδού καλλιτέχνη και στολίζει μαζί με άλλα δύο παρόμοια, την είσοδο του ξενοδοχείου Embassy Suites on the River στο Sacramento.

2. Το κτίριο της Cryshler στη Νέα Υόρκη.

3. Η 5η Λεωφόρος ετοιμάζεται για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. (Ναί! της ελληνικής)

4. Αγιος Πατρίκιος vs scyscraper.

5. Το κάγκελο της σχολής design.

6. Ναί! Είναι ο πρωτότυπος! (New York Museum of Mondern Art).

7. Broadway. Το φάντασμα της Όπερας.

8. Το λιμάνι.

9. Η εσωτερική αυλή του MoMA της Νέας Υόρκης.

10. Grand Central. Ο κεντρικός σιδ. σταθμός της Νέας Υόρκης.

11. Το αίθριο του μουσείου Cuggenheim.

12. Όψη του Sacramento.

13. Παλιά πόλη του Sacramento.

Πάσχα στο Πάπιγκο