Αγαπητέ Δημήτρη,
Στην τελευταία μας συνάντηση συζητήσαμε, με αφορμή τις επικείμενες τοπικές εκλογές, την κατεύθυνση που θα έπρεπε να ακολουθήσει η πόλη μας. Θα ήθελα να επισημάνω ότι υπάρχουν δύο προβλήματα όταν συζητάμε τέτοιων διαστάσεων θέματα.
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι καλούμαστε να περιγράψουμε ένα όνειρό μας με όρους πρακτικούς. Και εξηγούμαι: πώς να μιλήσεις για την πόλη που ονειρεύεσαι χωρίς να μιλήσεις για πολεοδομία, για οικονομία, για διοίκηση, για κοινωνική οργάνωση, για εκπαίδευση, για δημόσια υγεία; Αν δεν προσεγγίσουμε την έννοια της «πόλης» μέσα από όλες αυτές τις παραμέτρους (και άλλες που δεν αναφέρθηκαν) τότε το όνειρο παύει να είναι όνειρο και παραμένει το πολύ-πολύ μια ευχή. Παρ’όλα αυτά όμως δεν είναι δυνατόν να μιλήσεις για τις παραμέτρους που προανέφερα αν δεν περιέχονται όλα αυτά σε ένα όνειρο. Αυτό είναι το πρόβλημα: Η ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα ενός ονείρου και στην οραματική διάσταση της πραγματικότητας. Όμως είναι φανερό ότι ο προβληματισμός αυτός αποτελεί στοιχείο και ευθύνη των πολιτικών που καλούνται να διοικήσουν πόλη. Δηλαδή οι άρχοντές μας καλούνται να έχουν και όραμα και την δυνατότητα να το διαχειριστούν πρακτικά. Αυτό βέβαια είναι μια κουβέντα χιλιοειπωμένη και ταλαιπωρημένη αλλά δεν παύει να είναι αληθινή. Και το γεγονός ότι δεν συμβαίνει πάντα οι δήμαρχοι και οι σύμβουλοι να ακολουθούν ένα όνειρο για την πόλη αλλά περιορίζονται είτε σε ένα προσωπικό «όνειρο» είτε σε μια «πρακτική» διαχείριση δεν αναιρεί την σοβαρότητα της διαπίστωσης ότι χρειαζόμαστε και το όραμα-όνειρο και την δυνατότητα υλοποίησής του.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η εποχή μας έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με το όνειρο, την ουτοπία, το όραμα χωρίς δυστυχώς να τα αντικαταστήσει με κάτι άλλο. Και δεν μιλώ με όρους φιλολογικούς αλλά αποκλειστικά με όρους ψυχικούς. Δεν τολμούμε ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο, να ονειρευτούμε. Αυτολογοκρινόμαστε αφαιρώντας από την καθημερινότητά μας κάθε στοιχείο που παραπέμπει σε οραματικές καταστάσεις, αποσυνδέοντας την πραγματικότητά μας από την πηγή που την αρδεύει: το όνειρο. Στη θέση του βάζουμε την εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης. Υποκατάστατο και μάλιστα δωρεάν. Και βέβαια δεν τολμούμε, όταν υπάρχει όνειρο, να το διατυπώσουμε δημόσια γιατί η ατμόσφαιρα γύρω μας είναι αρκούντως χλευαστική και θα διαλύσει στη γέννησή της κάθε προσπάθεια παρόμοιας έκφρασης.
Τα δύο αυτά προβλήματα παρατέθηκαν για να υπογραμμίσουν την αξία και την αναγκαιότητα του ονείρου όταν σκεφτόμαστε για τα δημόσια πράγματα. Σε ότι με αφορά προσωπικά δεν παραιτούμαι από το όνειρο και η ενασχόλησή μου με την πολιτική έχει ακριβώς αυτήν την στόχευση: να μπει το ψυχικό αίσθημα στην πολιτική.