Από το μέσα μέρος...

Σαν να έρχονται από αλλού! Από το μέσα μέρος...

Σήμερα διάβασα (και σας το μεταφέρω) ότι: "ορθολογιστής είναι αυτός που κάνει λάθη με απόλυτη αυτοπεποίθηση". Αυτό, σε σύνδεση με το post περί βεβαιότητας, μέ έκανε και γέλασα σήμερα το πρωΐ, μετά το αγχώδες χθεσινό ξύπνημα στις τέσσερις τα ξημερώματα από τον σεισμό.

Τα καρναβάλια είναι μία κατάσταση που ποτέ δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Δεν έχω μασκαρευτεί καμμιά φορά και ούτε προβλέπεται να το κάνω. Και δεν το βάζω σε αξιολόγηση. Φέτος όμως αποφάσισα να παρακολουθήσω δύο "δρώμενα": ένα στη Νάουσα και ένα στην Κοζάνη. Της Νάουσας το είχα ξαναζήσει πρίν κάποια χρόνια, της Κοζάνης ποτέ. Οι "Μπούλες κι οι Γενίτσαροι" λοιπόν με συγκίνησαν. Το εννοώ. Μέχρι δακρύων! Θέλεις ο ήχος του ζουρνά με το νταούλι, θέλεις η σοβαρότητα που πηγάζει απο ένα αίσθημα αυθεντικής συνέχειας στα πρόσωπα των συμμετεχόντων, θέλεις η προσήλωση των θεατών; Όλα αυτά μαζί με πήραν! Και βέβαια καμμία σχέση μ'αυτό που ονομάζουμε "καρναβάλι". Το έθιμο θα υπήρχε ανεξάρτητα αν συνδέονταν με τις αποκρηές ή όχι. Έχει να πεί, φαίνεται, άλλα πράγματα.

Τό ίδιο συνέβη και στην Κοζάνη. Διαφορετική η τελετή αλλά ίδιο το κίνητρο, ίδια η αυθεντικότητα, ίδια η αντίληψη για την διασκέδαση. Και στις δύο περιπτώσεις έζησα μία απο τις καλές πλευρές της "κοινοτικής" ζωής, όπου η ατομικότητα προστίθεται διανυσματικά και εκτοξεύει τους πάντες στην καλή όχθη της ζωής.

Στην αντανάκλαση φαίνεται η πραγματική μορφή της πόλης.

Η αγωνία της ευθείας για επικράτηση καταρέει.

Η αντικατάσταση της ευθείας γίνεται με κωμικοτραγικό τρόπο, τέτοιον που ταιριάζει στα έργα της.

Για μας όμως η αντανάκλαση γίνεται ένα παράθυρο στην άλλη πραγματικότητα, την γενέθλια του νέου.

Full moon dialogue

Και η πανσέληνος επιστρέφει αδιαφο-ρώντας για τα σύννεφα στο οπτικό μου πεδίο.

Η παράσταση "2" του Παπαϊωάννου είχε μία αρτιότητα εκτελεστική (και παραγωγής) που σε εμπόδιζε να διαβάσεις το παραμέσα. Η αρτιότητα απο μόνη της είναι μία αξία και μάλιστα αξία που την έχουμε ανάγκη σε ένα τόπο της προχειρότητας και της ευκολίας. Εντάξει! Και μπράβο. Και σε σημαντικό μέρος της παράστασης αυτό το γεγονός της άρτιας, υπεύθυνης και σοβαρής performance με κράτησε παρά το γεγονός ότι η χορογραφική γλώσσα του Παπαϊωάννου χρησιμοποιούσε "φράσεις" δεδομένες είτε από άλλους καλλιτέχνες είτε απο το ίδιο του το έργο. Από ένα σημείο και μετά διαπίστωσα ένα κενό μέσα μου. Ένα κενό κρύο και με μαγιά φόβου. Αναζήτησα την πηγή του. Και την εντόπισα! Ήταν ένας υπόκωφος και δόλιος μισογυνισμός. Απουσίαζε η γυναίκα απο την παράσταση. Και η απουσία της υπογραμμιζόταν απο την "εμφάνισή" της με τρόπους φθηνούς. Παρά το γεγονός ότι η παράσταση ήταν ένα κολάζ από "σχόλια" για τον άνδρα στην καθημερινότητα, στην δουλειά, στον έρωτα, στη διασκέδαση, παρ'όλα αυτά αποτέλεσε για το δικό μου αίσθημα, μία επίθεση στην γυναίκα δια της διαγραφής. Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον άνδρα χωρίς την "παρουσία" της γυναίκας. (Και δεν έννοώ ότι έλειπε απο τον θίασο η γυναικεία παρουσία). Δημιουργείς μία εικόνα ενός κόσμου ανάπηρου, τρομακτικού. Μπορεί κάποιοι να βιώνουν έναν τέτοιο κόσμο και η τέχνη να θέλει να τον περιγράψει.

Μένω εδώ.

Με το αίσθημα αυτού του σκοτεινού κενού μέσα μου και την απορία γιατί χειροκροτούσαν με πάθος οι γυναίκες!