Ο τόπος και το φώς. Γίνεται ανάλαφρη η ψυχή, τα αισθήματα, οι σκέψεις. Κι άς προσπαθούν οι άνθρωποι με την ματαιοδοξία τους να ορθώσουν ντουβάρια για να κατακτήσουν τον τόπο και να φράξουν το φώς. το μόνο που καταφέρνουν είναι να υπογραμμίζουν τη μικρότητά τους.
Καλοί φίλοι, εξαιρετικό φαγητό, καλό κρασί και η μέρα γέμισε. Συμπληρώσαμε τα απλόχερα δώρα του τόπου και του φωτός με τα καλά λόγια.
Ακόμη και οι στενοχώριες σαν να γλυκάνανε, νάγιναν πιό μελαγχολικές και λιγώτερο οδυνηρές.
Ευγνωμοσύνη για όλα.

Παιχνίδια με τον χρόνο.

Βρήκα μια ξεχασμένη φωτογραφία και "διαβάζω" σ'αυτήν, συμπυκνωμένα, όλα όσα εδώ και καιρό με κάνουν να κοιτώ με απορία γύρω μου.
Ο χρόνος είναι εκεί. Πάντα!
Επικρεμάμενος, ακίνητος.
Το κορίτσι είναι που κινείται!
Πρός τα πού; Μέσα στον φωτεινό κύκλο!
Εγκλωβισμένη;
Έτσι φαίνεται. Ή μάλλον αυτό βλέπει. Δεν μπορεί να δεί έξω απο τον κύκλο που ορίζει το φώς της. Δεν μπορεί να δεί όπως βλέπω εγώ κι εσύ που είμαστε απ'έξω. Τον κόσμο της τον ορίζει ο φωτεινός κύκλος και το ρολόϊ. Τόσο απλά! Παρά το γεγονός ότι αυτός που κινείται είναι το κορίτσι και κανένας άλλος, φαίνεται σαν το ρολόϊ και ο κύκλος να ορίζουν τα πλαίσια και τους κανόνες του παιχνιδιού. Όμως η κίνηση, το "θέλω", η ζωή, δεν ανήκουν ούτε στο ρολόϊ, ούτε στον κύκλο (που θα μπορούσε να ήταν γραμμή απο κιμωλία). Ανήκουν αποκλειστικά στο κορίτσι που παίζοντας ανακαλύπτει την αλήθεια και αφήνει το ρολόϊ στην ακινησία του και τον φωτεινό κύκλο σαν ένα φάντασμα που το διαπερνάει όποτε θέλει. Είναι βέβαιη πιά ότι ο κόσμος της επεκτείνεται πιό πέρα, τουλάχιστον έως εκεί που βρίσκομαι εγώ, στημένος για να την απο-θανατίσω.



Αχαλινωτόπουλος-ΥΑΚΙΝΘΟΣ
(Sunborn - Dream)

... -Αν θες να μάθεις που θα πας
και να σωθείς γυρεύεις,
παιδί να γίνεις, μάτια μου,

στο μύθο να πιστεύεις.

Ο Ταχυδρόμος.

Είναι η φωτογραφία που ετοιμάστηκε για το προηγούμενο post αλλά δεν μας επέτρεψε το ανέβασμά της ένα τεχνικό πρόβλημα. Ειδοποιεί για την απώλεια και ταυτόχρονα νεύει την πρόσκληση.

Παρόν το κενό, παρόν και το δοχείο του.

Στο θέμα του Άλεξ θα επανέλθουμε σύντομα. Ήδη η συζήτηση στη Βέροια άρχισε και φαίνονται οι πρώτες "διατάξεις" απόψεων. Είναι ευκαιρία, δεν θα πάψουμε να το λέμε, να λειτουργήσει το δράμα ώς την κάθαρση.

Για τον ταχυδρόμο.
Είναι μερικές μέρες τώρα που έχω την εντύπωση πως κινείται δίπλα και πίσω μου ένας ταχυδρόμος. Με το καπέλλο, την τεράστια δερμάτινη τσάντα του και το χέρι του απλωμένο να περιμένει να παραλάβει το γράμμα που δεν έχω γράψει ακόμη.
Δεν έχω παραλήπτη.
Αλλά αυτός εκεί! Περιμένει.
Ο ταχυδρόμος. Αναρωτιέμαι άν έχει μετοχή στα δρώμενα. Αν έχει, τότε του χρωστάω ένα γράμμα. Άν δεν έχει, τότε μένω με το ερώτημα.
Είναι ακόμη εδώ!