Η Βέροια του Άλεξ

Η εξαφάνιση του Άλεξ σημάδεψε με τραγικό τρόπο την πόλη. Σαν να άδειασε το σπίτι μας. Σαν να έμεινε άδειο το τραπέζι να χάσκει στον κόσμο. Αλλά το άδειο σπίτι και το κενό τραπέζι είναι ταυτόχρονα ανοιχτές προσκλήσεις. Περιμένουν. Η πόλη μας φάνηκε για μια στιγμή να κονιορτοποιείται από το βάρος της απώλειας και από την ένταση της δημοσιότητας. Είχαμε όμως την τύχη να ζεί ανάμεσά μας η μητέρα του Άλεξ, η Νατέλα. Με την στάση, τό ήθος και την αξιοπρέπειά της μας δείχνει το δρόμο. "Μιλήστε!!!", λέει... Και αυτό το "μιλήστε" σημαίνει: κοινωνείστε την έκπληξη, τον πόνο, τον φόβο, την ελπίδα και την προσδοκία. Αυτήν την φορά η πόλη πρέπει να αδράξει την ευκαιρία. Να μιλήσουμε. Να μιλήσουμε γι αυτά που συμβαίνουν στα σπίτια μας, στα σχολεία, στον δρόμο. Να μιλήσουμε για την δημοσιότητα, για την ευθύνη, για την κοινωνικότητα σε αντίθεση με την ομαδικότητα. Να βάλουμε με θάρρος το χέρι στις πληγές. Δικές μας είναι. Και όλα αυτά όχι γιατί είμαστε μια πόλη "ειδικών" συνθηκών αλλά γιατί σε μάς έλαχε η ευκαιρία να ανοίξουμε μια συζήτηση που αφορά όλη την ελληνική κοινωνία.