Αντίδωρο

Τα πράγματα γύρω μας μεταμορφώνονται ή φωτίζονται παρακολουθώντας τις μέσα μας εξελίξεις. Δεν υπάρχει "αντικειμενικός" κόσμος. Να μην πώ ότι δεν υπάρχει κόσμος άν δεν υπάρχω. Γιατί, πώς γίνεται ξαφνικά το βράδυ να βγαίνω απο το σπίτι, να με παίρνει η μυρωδιά από το αγιόκλημα της αυλής, να νιώθω προνομιούχος και ευτυχισμένος που μου συμβαίνει αυτό, και σήμερα το πρωί, ύστερα απο ένα SMS, το ίδιο αγιόκλημα να μου φαίνεται ένα συνοθύλευμα απο φύλλα και κλαδιά; "Αντικειμενικά" το αγιόκλημα παραμένει το ίδιο (άντε νάκανε τα τσίσα του ο αδέσποτος σκύλος της γειτονιάς) αλλά για μένα σήμερα είναι αυτό που λέω: μια ενόχληση. Όμως αυτό το αγιόκλημα που μου χάρισε αυτή τη στιγμή ευφορίας, χωρίς να μου ζητήσει ούτε κάν την αναγνώριση, του χρωστάω ευγνωμοσύνη. Για να ξαναδώ λοιπόν τον κόσμο φωτισμένο στρώνω τραπέζι με αντί-δωρα. Ένα απο αυτά το παραθέτω σ αυτό το πόστ. Είναι μια φωτογραφία, απο τις 340 που τράβηξα στην παράσταση της Σοφίας. Μία σειρά απο αυτές θα τις εκθέσω το Σεπτέμβριο (σαν αντίδωρο).
Φαίνεται πως για ν'αλλάξει το μέσα μας, άρα και ο κόσμος, χρειάζεται να δώσουμε. Ότι έχουμε. Τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αδυναμίες, τις δυνατότητες και τις πληγές μας.

Καλημέρα!!!

(Ζωή της ζωής μου)

Καλημέρα,

Πέρασαν αρκετές μέρες απο το τελευταίο post. Συνέβησαν αρκετά γεγονότα. Καί μέσα μου και γύρω μου. Αυτή τη στιγμή είμαι φορτωμένος απο τις εικόνες του Αγίου Όρους απο όπου γύρισα χθές το απόγευμα. Πάλι η ίδια αίσθηση. Η ίδια όπως όλα αυτά τα είκοσι και... χρόνια που το επισκέπτομαι: η θαλπωρή και ο "φωτισμός" στις ακολουθίες. Το τοπίο, η αρχιτεκτονική, τα έργα τέχνης, οι θησαυροί δεν μ'αφήνουν αδιάφορο αλλά αυτό που νοσταλγώ όταν φεύγω απο κει είναι οι νυκτερινές ακολουθίες. Νιώθω ότι υπάρχω! Οτι βρίσκομαι, εγώ, ολόκληρος, παρών σε τόπο και χρόνο και ταυτόχρονα πέρα απο τόπο και χρόνο. Και φωτίζεται η ζωή μου σε όλες της τις γωνιές. Δεν μπορώ να κρυφτώ.

Και η επαναφορά στόν "κόσμο" έγινε χθές με δραματικό τρόπο. Με ένα τηλεφώνημα έσβησαν οι οσμές του θυμιάματος, οι εικόνες φωτός και ο ήχος ανθρώπινων βημάτων στο δάσος. Με ένα τηλεφώνημα! Έκανα πάλι το ίδιο λάθος. Ξέχασα πόσο ευαίσθητα είναι όλα αυτά στην παραμικρή ταραγμένη συμπεριφορά που φέρνει βία. Δεν έχω καμμία δικαιολογία. Κι ας ήταν το τηλεφώνημα στον άνθρωπο που παραδίδω τα πάντα.

Και βρίσκομαι σήμερα με ένα σύννεφο στα μάτια και την ψυχή να αντιμετωπίζω τον κόσμο. Δύσκολη μέρα.

Γράψτε μου. Βοηθάει κι εμένα κι εσάς.

Διαμάντι ! ! !

.

.

.

Δύ’ μέραν, τρεί’ μέραν

Τη νυφ' έμπα' νε θεέ μ’ ενε.

Στολίζνα τεν, σκεπάζνα τεν

κι ατ’εγγύ στεφάνον ενε.

Στείλε στον άδην είδησιν,

τον κυρ’ να τς παραγγέλ’ ενε.

Κι ο κυρ’ σα τς πέρεν είδησιν

και λαλέσεν τον χαρ’ νε.

.

.

.

Χάϊ κου

.

.

.

Δεν χαίρομαι πια
τις ομορφιές του κόσμου

που σε θυμίζουν.

.

.

.

"Η αυτοβιογραφία του φωτός"

Μόλις τέλειωσα το βιβλίο του Γιώργου Γραμμα-τικάκη "Η αυτοβιο-γραφία του φωτός".
Ανάμικτα συναι-σθήματα. Δέος μπροστά στα μεγέθη (είτε του σύμπαντος, είτε του μικρόκοσμου), δέος μπροστά στα άγνωστα μεγέθη, δέος μπροστά στην κατανόηση της ιλιγγιώδους μικρότητάς μου αλλά και αίσθηση ότι πληρώ το πάν, νυν και αεί.
Δεν είναι το βιβλίο. Είναι κάτι παραπάνω. Μοιάζει με την μυστηριώδη γυναίκα που περιφέρεται με αινιγματικό χαμόγελο σε όλες τις σελίδες. Είναι σαν εκείνη τη ματιά που ξεκινάει την σχέση και τη ματιά που την τελειώνει.
Και πάλι ο χρόνος.
Δύο αποκαλύψεις που καταγράφονται στον επίλογο του βιβλίου:
Στο δωμάτιο που βρισκόμαστε κυκλοφορούν φωτόνια που έρχονται απο την πρώτη στιγμή της δημιουργίας. Από τη στιγμή που ακούστηκε το "Γεννηθήτω το φώς".
Τα φωτόνια είναι εκτός χρόνου. Δεν υπακούουν στη διάσταση του χρόνου.


Στο δικό μου χθεσινό παιχνίδι με το φώς προσπάθησα να αποτυπώσω την αίσθηση που πήρα απο την χορευτική παράσταση της Σοφίας Αντωνιάδου. Γοητευτική παράσταση. Και ακόμη γοητευτικότερη γινόταν απο τις αδυναμίες της.
Πολύ φώς.
Μπράβο στη Σοφία και στα κορίτσια της.

ΣΥΝ(+)είδηση

Συγκλονιστικό το έμμετρο πρωτοσέλιδο της ΣΥΝ(+)είδησης του Γιάννη Αγγέλογλου. http://www.synidisi.gr
Γράφτηκε με αφορμή την βιοτεχνική παραγωγή βραβεύσεων που εγκαινίασε ο Δήμαρχος Σκουμπόπουλος και ειδικώτερα την βράβευση ανθρώπων του κύρους του καθηγητή κ.Τσολάκη. Φαίνεται άλλη μια φορά καθαρά ότι η αντίληψη που έχει επικρατήσει για την πολιτική είναι πως πρόκειται (η πολιτική) για επικοινωνιακή τεχνική με σκοπό να αποκοιμηθούν οι ενοχλητικά παρούσες μάζες. Και το παράδοξο είναι ότι αυτή η αντίληψη καλλιεργείται και ασκείται απο ανθρώπους που κατ'εξοχήν προβάλουν τον εαυτό τους σαν "λαϊκά παιδιά". Βέβαια γι αυτούς ο λαός είναι ένα εξαθλιωμένο, άβουλο, κουτοπόνηρο, εύκολα καθοδηγούμενο και επιρρεπές σε φθηνή εξαγορά σύνολο συμπολιτών μας. Η βιοτεχνία λοιπόν των βραβεύσεων που στήθηκε αντανακλά ακριβώς την κουτοπονηριά αυτών που την εμπνεύσθηκαν απαξιώνοντας την διαδικασία μιας βράβευσης και μετατρέποντάς την σε χλευασμό. Αλλά βέβαια το σημαντικό δεν είναι αυτό το γεγονός που στο κάτω-κάτω ήταν και αναμενόμενο. Είναι συγκλονιστική η αποκάλυψη ότι γι αυτήν την κατάντια είμαστε συμμέτοχοι όλοι. Άλλος λίγο και άλλος πολύ.

"...Οι βάρβαροι δεν 'φθάσαν σήμερα, μα απο καιρό!
Δεν είναι επείσακτοι, δεν είναι ξένοι,
τους αναδείξαμε εμείς. Είναι απο 'δω..."

Και ακόμη περισσότερο: είναι μέσα στον καθένα μας. Εμείς είμαστε οι βάρβαροι! Κι ας μην υποκρινόμαστε πως τάχα κοιτάμε τον ορίζοντα, πέρα μακριά, με το χέρι σκιάδι στο μέτωπο, μπάς και τους διακρίνουμε νάρχονται.
Ελάχιστη πράξη αντίστασης στην επιδρομή των βαρβάρων να κατεβάσουμε το χέρι απο το μέτωπο και να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Όποιος μπορεί και όποιος έχει το κουράγιο. Αφήστε τις λογικές και τους λογαριασμούς. Η ζωή είναι μικρή, πολύ μικρή. Το τώρα και το τέλος είναι απέραντα!
Φίλε Γιάννη σε ασπάζομαι.

Πρωτομαγιά κι ακόμη ο ήλιος δεν βγήκε!
Φαίνεται να περιμένει στην κορυφή του βουνού, ανεξάρτητος απο το μενεξεδί σκοτάδι της νύχτας που απλώνεται χαμηλότερα στις πλαγιές του βουνού και στον κάμπο. Ο άλλος τρόπος είναι να πορευτούμε προς αυτόν αντί να τον περιμένουμε να ξεμυτίσει. Είναι ανήφορος βέβαια μέχρι την κορυφή αλλά η ανταμοιβή μεγάλη για τον κάματο της ανηφορικής πορείας.
Και πάλι οι λέξεις δεν φτάνουν.
Το φώς.
Μόνο το φώς μπορεί να περιγράφει με ακρίβεια χειρουργική το ορατό και το αόρατο. Όσο το φώς το επιτρέπουμε να κυκλοφορεί μέσα μας τόσο πιό καθαρά γίνονται τα πράγματα, τα αισθήματα και οι πολιτικές τους.
Σου φιλώ το χέρι.